İbrahim Mert'in haberi:

RİSALEHABER-Başbakan Erdoğan’ın grup konuşmasında kullandığı “asabiyet” kavramı medyada farklı anlamlarda kullanıldı. Kavramı yorumlayan Star Gazetesi yazarı İbrahim Kiras da Bediüzzaman'ın milliyetçiliği müspet ve menfi şekilde ikiye ayırdığını ileri sürdü.

Bediüzzaman Said Nursi'nin milliyetçiliği hiç bir zaman "müspet" kavramıyla kullanmadığını ifade eden Metin Karabaşoğlu da kavram kargaşasına dikkat çekti.

KİRAS: BEDİÜZZAMAN MÜSPET-MENFİ DİYE İKİYE AYIRI

İbrahim Kiras, asabiyetin kentli olmayan, göçebe topluluklar için olumlu anlam taşıdığını, şehirlileşmiş toplumlar için olumsuz olduğunu belirtirken, “Yani göçebe kabilelerin sosyalleşmesi ve daha ileri bir sosyolojik aşamaya geçmeleri için önem taşıyan soy birliğine dayalı aidiyet duygusu, bugünkü terimlerle söyleyecek olursak “etnik milliyetçilik”, gelişmiş şehirli toplumlarda ise tam aksine zararlı ve yıkıcı etkilere yol açabilir” dedi.

İbn Haldun’un nesep asabiyeti ve sebep asabiyeti ayrımının, bağlamları farklı olmakla birlikte, Bediüzzüman Said Nursi’nin kullandığı “müspet milliyetçilik”, “menfi milliyetçilik” tabirlerini de akla getirdiğini ifade eden Kiras, “İlki farklılıkları kucaklayan, birleştirici milliyetçilik. Diğeri ise tam aksine ayrıştırıcı milliyetçilik anlayışı” şeklinde yazdı.

KARABAŞOĞLU: MİLLİYETÇİLİK İÇİN MÜSBET BİR KULLANIM SÖZKONUSU DEĞİLDİR

İbrahim Kiras'ın Bediüzzaman'ın milliyetçiliği müspet-menfi şeklinde ayırdığı iddiası zaman zaman medyada karıştırılıyor. Daha önce de benzer tartışmaları değerlendiren Metin Karabaşoğlu, Risale-i Nur'da bu şekilde bir ayrımın olmadığını söyledi.

Karabaşoğlu'nun ifadeleri şöyle:

Risale-i Nur'un birçok yerinde "milliyet" meselesi ele alınmakla birlikte, "milliyetçilik" kelimesinin ancak birkaç yerde geçtiği görülür. Bu bahislerin birinde "menfî milliyetçilik," diğerinde "menfî milliyetçiler" denilmektedir. Sadece "milliyetçiler" kelimesinin geçtiği iki bahisten birinde "milliyetçiler" "tahribatçı ehl-i bid'a" tanımıyla özdeşleştirilmekte; diğerinde ise şöyle denilmektedir:
"Asabiyet-i cahiliye, gaflet, dalalet, riya ve zulmetten mürekkeb bir macundur. Onun için milliyetçiler milliyeti mabud ittihaz ediyorlar."

Bu ifadelerin hiçbirinde "milliyetçi"lik için müsbet bir kullanım sözkonusu değildir. Bununla birlikte, her nasılsa, Risale-i Nur'un milliyetçiliği ikiye ayırdığı, menfî milliyetçiliğe karşı olup müsbet milliyetçiliği tasvip ettiği şeklinde genel bir hüküm çıkarılmıştır. Oysa, Risale-i Nur'un hiçbir yerinde "müsbet milliyetçilik"ten söz edilmemektedir. Sözkonusu olan, "müsbet milliyet"tir ve bununla da hususan "kudsî İslâmiyet milliyeti" kasdolunmaktadır. Ki, Risale-i Nur, "İslâm milliyetçiliği" dahi önermemektedir. Maharetçe geri bir Müslüman saatçi yerine, mahir bir Rum veya Ermeni saatçiyi tercih gibi, "Emaneti ehline tevdi edin" İlâhî emrine dayanan hakkaniyetli bir tavrı sunan Risale-i Nur'un "Müslümancılık" dahi yapmazken, "müsbet milliyetçiliği" sözkonusu etmesi elbette düşünülemez.

Risale-i Nur'un tedavisine çalıştığı bir hali âdeta mazur ve meşru duruma getiren "müsbet milliyetçilik" ifadesi aşılması gereken ciddî bir yanılgıdır. Risale-i Nur'da "müsbet milliyet" vardır, "müsbet ve kudsî İslâmiyet milliyeti" vardır; ama "müsbet milliyetçilik" yoktur. Çünkü, Risale-i Nur, her nevi asabiyetin tedavisine çalışmaktadır. Zira, Resul-i Ekrem (a.s.m.) şu hadisiyle, iman hakikatlerinin kalblerde tam bir ma'kes bulmasının asabiyetin aşılmasıyla mümkün olacağını ders vermektedir: "İslâmiyet cahiliye asabiyetini kesip atar."