Risale Haber-Haber Merkezi

Medreselerin önemli bir geliri olmadığından II. Abdülhamid döneminde talebeler cer gezilerine çıkıyorlardı. Said Nursi, medrese talebelerinin bu duruma düşmelerinin ilmin izzetini muhafaza açısından çok yanlış buluyordu. Bu konuda Şevketi de benzer Kanaatlara sahipti. Ona göre, “cer namına sadaka almak şeref-i ilmi ihlal ettiğinden, hoşa gider bir şey olmadığında bu uygulamanın yasaklanması” gerekmektedir. Ancak hem kendilerini yetiştirmek hem de ahaliye faydalı olmak için gittikleri taşralarda kendilerine verilen paraları makbuz karşılığı alınarak dahil oldukları eğitim kurumlarına getirebilirlerdi.

Medreselerin mali sorunlarını çözmek, ancak vakıfların gelirlerinin yeniden medreselere dönmesi ile olabilirdi. Eğer vakıfların gelirleri başka yerlere değil de medreselere ayrılsa, İstanbul’da 10.000 öğrenci kolaylıkla eğitim görebilir, medreselerin mali sorunları da çözülürdü.

Medreselerin mali sorunlarını çözmek noktasında Said Nursi’nin çözümü ise, dört ana kaynağa dayanıyordu. Bunlardan ilki vakıfların düzenlenmesiydi. Bu konuda Muhammed Ubeydullah’la aynı şeyleri düşünüyorlardı. İkicisi zekatlardır ki, bir süre medrese yaptığı hizmetle bu zekatı hak ettiğini gösterecektir. Üçüncüsü, Müslüman medresenin İslam’a hizmetini görünce nezir ve sadakasını buraya yönlendirecektir. Dördüncüsü ise Dürümualliminin gelirleridir. Medresetüzzehraidealinde Darülmuallimin ile medresenin birleşmesi sonucunda bu kurumun gelirleri de medreseye gelecektir.

"II. Meşrutiyet Devrinde Medreselerde Reform Düşüncesi ve Bediüzzaman Said Nursi" yazısı için TIKLAYINIZ