Saygı gördüğü yerde, sâye-bân eder insan,
İnsanlık lâl olmuşsa, nasıl var olur vicdan.
 
Dem’arîz cemiyette, düğün, cümbüş, olur mu?
Marazlar mâneviyken, ilâç deva olur mu?
 
Aç sefîl cemiyette, hep kaçamak geceler,
Gecelerde harcanan, bir haneyi yüceler.
 
Haneler paramparça, bölük-pörçük aile,
O güzelim günleri, geçiyor; ah! Vah! İle.
 
Aşk, şarkılarda kalmış, şimdi kusur taksimi,
Sıralanır karşılıklı, öfke aklın hâkimi.
 
Ne oldu bilmem bize? Kumanda mı taktılar,
Bizi birbirimizden, uzakta bıraktılar.
 
Hırs ve haset, bürümüş tertemiz bedenleri,
Aratır olmuş gelen, eskiden gidenleri.
  
Vel’asr’ı unutmuşuz, hiç tavsiye eden yok,
Hüsran içinde insan, bir uyanık beden yok.
 
Hümezeler çoğalmış, Lümezeler revaçta,
Yazıklar olsun bize, mal toplayan; miraçta. 
 
Hutameye düşmüşüz, yanıyoruz bilmeden,
Nedamet etmek olmaz, o yangını görmeden.
 
Sevaplar süpürüldü, döndü yangın yerine,
İhlâssız ise amel, kavuşmaz değerine.
 
Gelin tarziye verip dönelim aslımıza,
Vasfını yâd eyleyip, diyelim neslimize.
 
Sakf-ı muallâda, Sâdâta selâm olsun,
Ol Hazreti Murtazaya nâm-ı şân olsun.
 
Resûl-i Zîşanıma (a.s.v.) tüm feda-i can olsun,
Müceddid-i âhirzaman, Bediüzzaman olsun.
 
İnsanlık bir gün görsün, mutlu bir zaman olsun,
Barış, huzur, kardeşlik, insanlar insan olsun.
 
Îmân, insanı insan, belki de, Sultan kılsın,
Sultanlar Sultanına, lâyık bir insan kılsın.