Zaman zaman bir namazımızı kılarken “bu namazım pek de içi dolu olmadı ama güzel namazlarım da olmuştu” deriz. Yani; o anki namazın hakkını verememiş olmanın ye’sini evvelki namazlarımızın güzelliği ile teselli edeyim derken ucbe düşeriz. Ameline güvenmektir ucb.

Halbuki o anki secdemizden gayrı bir ubudiyetimiz olmadığını düşünerek anın hakkını ve andaki namazın hakkını verebiliriz. “Ya Rabbii güvenecek hiçbir şeyim yok. Kendisine güveneceğim hiçbir amelim de yok. Sadece şu anda huzurunda secde ediyorum. Bu secdemle varlığımın sana ait olduğunu ilan ediyorum”.

Evet, sadece o anki secdemiz var ve başkaca kulluk namına hiçbir şeyimiz yok olduğuna kâni olmak. Rabbimize o anki secdemiz ile sığınmak ve yalvarmak ve kendimizi kendimize ait zannetmenin tevbesini secde ile yapmak.

Secdenin hakikatini hayatımıza taşımanın duasına durmak. Sîmamıza sirayet edecek bir yokluk şuuruna ermek. Mahviyeti ve Allah’a aidiyeti yüzünden okunur olmak. Secdenin eserinin yüzümüzden görünecek kadar belirgin olması.

Ancak o anki secdemden gayrı hiçbir şeyim olmadığını düşündüğümde secdenin hakkını verebilirim. Yoksa kocaman bir varlık dağı ile, biriktirdim zannettiğim ibadet ve taatim ile secdeye gitsem o secde ne kadar secde olabilir ki? Görünüşü secdedir ama içinde ucb vardır.

“Ben sana falan falan sevaplarım ile, bu kadar ibadetim ile geldim” demenin secde ile bağdaşır bir yanı var mıdır? Onda mahviyetin eseri var mıdır? Rabbe aidiyetin şuuru var mıdır?

Hakiki bir secde için varlık dağını bırakmak hakikaten yokluğunu kabul etmek ve hakiki var olanın varlığının bir delili olarak, O’nun Rabb olduğunun delili olarak secdeye gitmek…