Minik Aylan’ın minik cansız bedeninin karaya vurduğunu gösteren fotoğraf ülkemizin hatta dünyanın gündemine oturdu.

Babası açıklama yaptı sonraki günlerde. Elimden kayıp gitti dedi. İnsanın ne fotoğrafa bakmaya, ne de babasının sözlerini dinlemeye yüreği dayanıyor.

Çocuğu elinden kayıp giden bir baba. Tıpkı bizim insanlığımızın, vicdanımızın elimizden kayıp gitmesi gibi.

“İnsanlık karaya vurdu” diye haber yaptı gazeteler.

Aslında yeni vurmuyor insanlık karaya. İnsanlık çoktan öldü hatta cenazesi bile kaldırıldı.

Yıllardır Suriye’de, Afganistan’da, Irak’ta iç savaşlar sürüyor. İnsanlar topraklarını terk ediyor. Mülteci bir şekilde, istenmeye istenmeye, yarı aç yarı tok yaşamaya çalışıyor vatanlarından ırak. Kimsenin sesi çıkmıyor, insanlık “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” dercesine sessiz. Sadece ülkemiz kapılarını açıyor mültecilere. Buna da büyük tepki gösteriyoruz.

Sokakta dilenen, gezinen Suriyeli gördüğümüzde ödümüz patlıyor. Türkiye’de işsiz mi yok, Türkiye’de aç mı yok diye yakınıyor, işimizi, ekmeğimizi elimizden alacaklarmış gibi davranıyoruz.

Düne kadar mültecilere ateş püsküren medyamız, iki gündür Minik Aylan’nın fotoğrafı üzerinden vicdanlarını rahatlatıyorlar. Sadece medya mı? Sosyal paylaşımlara bir göz atın. Herkes seferber olmuş.

Hiç kimse vatanını, toprağını terk etmek istemez. Keyfiyet, bir tatil değil mültecilerin başka ülkelere akın etmesi, mecburiyet.

Bugün Suriye’de yaşananların yarın Türkiye’de yaşanmayacağına kim garanti verebilir?

Allah kimseyi vatanından, toprağından etmesin. Cennet vatanımızı karıştırmak isteyen terör örgütüne de Rabbim fırsat vermesin.

Bir duyarsızlık, bir vurdumduymazlık var dünyada. Bütün dünya yapılan işkencelere, zulümlere sessiz kalıyor.

Evet Minik Aylan öldü. Cennete uçtu. Ölümüne sebep olanlar ise hayat sürüyor, şayet buna yaşamak denirse yaşıyorlar. Ben de bu zalimlere, bu hainlere soruyorum Üstad Necip Fazıl’ın Sakarya Türküsündeki beytiyle:

Geldi ölümlü yalan, gitti ölümsüz gerçek; Siz, hayat süren leşler, sizi kim diriltecek?