Niyet okuma, söze inanmama, kalbin içine bakma, gerçek niyet arama arzusu, özün gelen sözle göz önünde karşılaşmasını istemek tarzında negatif yaklaşımlar teşhirci anlayışın bir ürünüdür.

Bir peygamber uyarısı olarak, bizde kalbin içine bakmak yoktur, söze bakmak vardır.

Eğer sözü fiiller tasdik ediyorsa bu durumda söz daha ileri bir düzeye çıkmış demektir.

Bu gerçekleşmese bile yine de söz yok sayılmaz; nice güzel sözler vardır, uygulaması mümkün olmayabilir, ya tehir edilir, ya süre verilir.

Her durumda söz bakidir.

Özün değişmesiyle söz değişse o başkadır. Bunu da sözle yeniden duymak gerekir.

‘Sözde değil özde’ isteği, aslında karşıdakinin bir yorumundan ibarettir. Sözün ya da söyleyenin karşıdaki nezdindeki durumunu ifade eder. Sübjektiftir. Esnektir.

Söz aynı kalmasına ve kişi durumunu değiştirmemesine karşın dinleyenin fikri değişebilir.

Demek ki, sözün karşıdakine ilettiği yorum dinleyenin kendi özüyle de ilgilidir.

Bu sorun, söz dinleyen tarafından kendi özüyle bir karşılık üretmemesi ile de açıklanabilir.

İnsan çoğu kendi eleştirisini karşıdaki üzerinden yapar. Kendi özüyle ilgili yaşadığı sorunlar bunu üretir, yoksa hakikatte karşıdakinin özünü bilmesi mümkün değildir.

Aynı sözü söyleyen kendisi ile karşısındakinin görüntü farkının sözde de bir fark üretmesini ister, bir anlamda sözü kendi özüne almayı ister. Her sözün bir tek özü olması gerekiyormuş gibi düşünür, bu özü de kendinde görür. Evet, lafızperestlik de bir hastalıktır.

Her sözün söylendiği anda bir yeni öze kavuşabileceğini düşünmez.

Bununla birlikte, ‘sözün özü’ noktasında söyleyen ve dinleyen ilişkisi bağlamını, söz ve anlam coğrafyası içerisinde tekrar düşünmelidir.

Kişiler bağlamında ise ‘yanlış anlaşılma’ sorununu, aynı şekilde, kişi, muhatap ve ‘sözün özü’ ilişkileri içinde bir görünürlüğe yerleştirmek gerekecektir.