Kırk yıla yakın bir süredir şiirle meşgul oluyorum. Bu kadar uzun zamanda çok sayıda şiir yazabildiğim söylenemez. Yani üretken bir şair değilim. Daha doğrusu kendimi şair değil, şairliğe yeltenen birisi olarak görüyorum. Ama ilhamımı Risale-i Nur’dan almaya çalışıyor, Nur’ların gönül denizindeki dalgalarını dile getiriyorum. Bu bağlamda bir yıldan beridir de Sözler’e ilişkin şiirler yazmaya gayret ediyorum. Hedefim, her söze bir şiir yazarak Sözler’i gönül dili ile methetmek, şerh etmek ve farklı bir çeşni ile gönüllere nakşetmektir.

Bu çalışmalarımda cemaat içindeki abi ve kardeşlerden büyük teşvik ve destek alıyorum. Bunlar bana cesaret veriyor. Ama bazı kardeşlerimin böyle bir çalışmaya gerek olmadığı, sözlerin aslı varken basit dizelere dökülmüş halinin hiç de hoş olmayacağı şeklinde eleştirilerini de alıyorum. Onları da saygı ile karşılıyor, şükranlarımı sunuyorum.

Bu eleştirileri yapan kardeşlerim de çok iyi biliyorlar ki, yazılan şiirler Sözler’e gölge olmak için değil, parıltılarını gönüllere daha fazla yansıtacak bir ayna olmak için yazılmaktadır. Ne yazanın ne okuyanların, şiirleri aslının yerine ikame etmek gibi bir niyet ve gayreti olmadığını ve olamayacağını bu kardeşlerim de çok iyi biliyorlar. Risale-i Nur’â bir zarar gelmesin şeklindeki hassasiyetleri için böyle düşündüklerini biliyorum. Ama herkesin kalbi müsterih olsun ki, hiçbir yazı ve şiir, Risalelere gölge olamaz. Güneş varken mumların ve yıldızların bir hükmü olmadığı gibi, Risale-i Nur’lar dururken başka satırlar ve mısralar onların yerine ikame edilemez.

Bu çalışmalarda amaç, “şerh ve tanzim” çerçevesinde, farklı bir çeşni ile gönüllere hitap etmek, Sözler’in daha fazla okunmasını sağlamaya çalışmaktır. Şiir dili gönül dilidir. Bazı insanlar bu dilden hoşlanır. Hece ve kafiyenin keyfini yaşamak ister. Biz de gönül dili ile gönül ehline hitap etmek istedik.

Bilindiği gibi, şiir ve edebiyat da resim ve müzik gibi güzel sanatların bir dalıdır. Bir güzelliğin teşhirinde, bir düşüncenin tebliğinde güzel sanatlar da bir araç olarak kullanılır. Öze zarar vermemek şartıyla güzel sanatların hizmetlere hizmetçi edilmesi de bir hizmettir. Gelişen ve değişen dünyada, meşru dairedeki her sanatı davaya hizmetçi yapmak gerekir. İnsanın en büyük meselesi olan iman davasını da, sözle, yazıyla, şiirle, resimle, sinema, tiyatro, ve oratoryo gibi sanat dalları ile ilan etmekte bir beis yoktur. Bu hususlarda dar kalıplar içinde sıkışıp kalmak, kendi kabuğumuzda hapsolmak doğru değildir diye düşünüyoruz. Öze zarar vermeden kabuğu kırmak, değişik sanatları da vasıta yaparak daha geniş çevrelere hitap etmek, hizmet alanını genişletmek, bu çağın bir ihtiyacıdır.

Bu hususta okuyuculardan ve diğer yazar abi ve kardeşlerden de bir istirhamım olacak. Lütfen müzakereye sizler de katılın. Bir istişare havası içinde görüş ve düşüncelerinizi belirtin. Sözler hakkında yazılan şiirler Sözler’e gölge oluyorsa, ben de tövbe ederek bu çalışmalardan vazgeçeyim. Bu arada son olarak yazmış olduğum şiiri de takdim ediyor, görüşlerinizi bekliyorum.

Ölümü de öldür de gel (Yedinci Söz)

Beni zevk-ü sefaya çağıran hain dessas,
Fenayı ve zevali dünyadan kaldır da gel.
Ruhum beka arıyor, onu bulmalı esas,
Ruhumu teselli et, yüzümü güldür de gel.

Şu hayat yolculuğu müşkilatlı bir sefer,
Dünya bir harp meydanı, ben yaralı bir nefer,
Ey dessas şeytan haydi marifetini göster,
Şu yolculuğu men et, seferi kaldır da gel.

Düşen bir yaprak görsem, ıstırap çekiyorum,
Her gidenin ardından gözyaşı döküyorum,
Çaresizlik içinde sıramı bekliyorum,
Yolcular listesinden ismimi sildir de gel.

Sağımda ve solumda müthiş derin yaralar,
Önümde darağacı, arkamda bir aslan var,
Gel gücün yetiyorsa beni bu halden kurtar,
Aslanı uzaklaştır, sehpayı kaldır da gel.

Gel eğlenelim dersin, bakmaz mısın halime?
Yarına çıkmak için bir senet ver elime,
Elinden geliyorsa çare bul şu ölüme,
Kabir kapısın kapat, ölümü öldür de gel.

Şu kâinatın gizli sırrına ermek için,
Amentü’nün verdiği müjdeyi görmek için,
Saadet sarayına huzurla girmek için,
Yedinci Söz’ü oku, nefsine bildir de gel.

Abdil Yıldırım