Eğer olsa yanan soba, dışarda kar, tane-tane,
Çıtır-çıtır odun sesi, üstünde pişen kestane.
 
O zaman zevke medar, seyretmek dışarıyı,
Kuşlar ki; kar üstünde, kapışırlar darıyı.
 
At izi, it izine karışmış kar üstünde,
Bir rızk kavgası ki; yayılmış yer üstünde.
 
Demlenir kar altında, ekilen habbecikler,
Baharın gelmesiyle, birden yeşerecekler.
 
Tenteneli beyaz perde, tüm bitki emvâcında,
Masseder hazineyi, tecelli; yaz sıcağında.
 
Meleklerle tane-tane, nazlı-nazlı indirilir,
Simalardaki yangınlar, tebessümle dindirilir.
 
Dondururken bürudeti, gönül okşar o sureti,
İhya eder bereketi, susuzluğumu dindirir.
 

Çocuklar mutlu olur, kardan adam yaparlar,
Gözlerine kara kömür, burnuna havuç takarlar.

Bir başka zaviyeden, karlara karışalım,
Nice muhtaç evlere, ses verip yanaşalım.
 
Odun yok, kömür yok, hep titreşir sabîler,
Umutlar kapılarda, Ehl-i himmeti bekler.
 
Ayaklarda yırtık pabuç, çorap ta yok donuyor,
Eller, yüzler soğuktan, çatlamış da kanıyor.
  
Yiyecek yok! Giyecek; yırtık-pırtık virane,
Komşular da çaresiz, hepsinde bir bahane.
 
Baba çalışmış biraz; anca, kira parası,
Anne desen çaresiz; onda, hicran yarası.
 
Çalışacak! Lâkin; kimseler iş vermiyor,
Allah Roman yaratmış, ne yapsın ki; bilmiyor.
 
O da Allah’ın kulu, bıraksak da ölsün mü?
İtilip kakılarak, bir ömür sürünsün mü?!..
 
Yoktur Allah katında, hiç birimizin farkı,
Burda böyle dönüyor, belki feleğin çarkı.
 
Bir kışın tahatturu, böyle geldi hâtıra,
Kırık-dökük cümlelerle, döküverdik satıra.