Bazen ümitsiz olmuyor değilim; halime, çevreme, genele bakınca gidişi görmek ürkütüyor! Dostlarla konuşurken dillendirdiğim oluyor bu durumu; çok şeyler söylenebilir veya susulur bu soruda!

Vakıa bu toplumda, bu dünyada, bu ahvalde yaşıyoruz; devir bu devir, an bu an, gün bugün. Dün gitti, yarın meçhul. Bugün tekrarı olmayan bir şekilde gaybe akıyor; küçük kareyi, büyük fotoğrafı okumak bugünün insanın ödevi.

Ders kaçkını, okuma kaçkını, düşünme, fikretme, akletme kaçkını çoğunluklar arasında erimemek, direnmek, direnç göstermek; ümit ediyorum korkum daha baskın geliyor!

Hali tarihle beraber okumak gerek belki de. Geçmiş devirlerde de az olmuş fitne olmadık zamanlar; asrı saadet yüzyıllar sürmemiş, yüzyıl bile olmamış! Ama yaşanmış; Habil-Kabil çatışmasından önce de yaşanmış, ahir zamanda tekrar yaşanacağı müjdesi ve umudu var.

Geçen yıl kış zayıf oldu, bu yıl iki kış birden yaşıyor gibiyiz. Mevsimler de bir şeyler fısıldıyor sanki, hava da hakikat soluyor.

Kibirlenenler için “havan batsın” deniyor ya. Kibir batış olmalı; hırs gibi, hased gibi, gadap gibi; racim şeytanın durumu bunun en büyük örneği değil mi?

Kibirlileri, hırslıları, hased edenleri görmek rahatsız ettiği gibi öylelerine yakın olmak da o halin fark etmeden sirayet ettiği oluyor.

Hem insan olur da kimde olmaz bu hisler, bundan arî kim var?

Gıybet edildiğinde ağız tadının bozulması ne kadar net bir şey! Zehirli bal yemek gibi; bile bile ölü eti yemek bundan tatlı olmalı!. Hangimiz o kötü hale düşmüyoruz zaman zaman.

Şehrin, şehirlerin üzerinde biriken günah bulutlardan ne yağar? Umut Rahmet bulutlarında.

Küçük şeylerden umut devşireyim, baloncukları büyüteyim ve çoğaltayım istiyorum; her yer baloncuk olsun, Rahmet bulutlarını çağırır olsun.

Olsun da kendim ne yapıyorum? Ne zamandır mazi denizine uğruyorum; umutsuzlukla umut yarışıyor…

Kumbaraya attığım günah ve zulümlerle geriliyorum, başkası ve kendimle nasıl helalleşirim?

Dönüyorum; umut tükenmeyen Rahmet hazinesi…