Helâket ve Felâket Asrının, Umut Dellâlı,
Bu Kahramân-ı İslâm’ı, herkesler anlamalı.

Müjdecidir daima, onda menfîlik yoktur,
Menfîyi işmâm eden, dâiler zaten çoktur.
 
O müsbet hareketi, şiar etmiş kendine,
Fedâ etmiş kendini, düşmüş ümmet derdine.
 
Selâmette görürse, milletin îmanını,
Râzî eder çekinmeden, cehenneme canını.
 
Haykırmış hakîkati, kim varsa karşısında,
Korku revaç bulmamış, Üstadın çarşısında.
 
Komutanmış, Sultanmış, yokmuş kimsenin farkı,
Döndürülür Tek Elden, bilir; feleğin çarkı.
 

“Karşımda bir yangın var; yanıyor evlatlarım,
Kösteklemek istemiş, muasır bedbahtlarım.”

Koşuyorum söndürmeğe, alev almış yangını;
Herkes duysun diyorum, bu devâsâ sancımı.
 
Bu sancı neticesi, doğdu Nur Risalesi,
Budur demiş Üstadım, imansızlık çaresi.
 
Yanıyor Îmânları, günah gelir sel gibi,
Risaleler süpürüyor, ilhadı; bir yel gibi.
 
Haklıymış feryadında, anarşi baş ağrısı,
Şimdi gündemdedir hep;  Üstadımın çağrısı.
 
Vicdanın ziyası ki; Din ile parlar durur,
Aklın nuru fenlerle, istikametin bulur.
 
Her iki kanat ile, tayaran eder tüllab,
Âyan olur ilm-i ledûn, nasibdar eyle Yârab.