Üç kitap almıştım kitapçıdan. Kendi kitaplarımın hesabından. Hayat Hanım, Cesur Yeni Dünya ve Neden Yazıyorum. Yazarlar: Ahmet Altan, Aldous Huxley, George Orwell. Hayat Hanım dün bitti. Hakkında kısa bir değerlendirme yazısı kaleme aldım. İleride herhangi bir edebiyat dergisi için daha uzun bir makale formatına gelir mi, bilmiyorum. Bugün Cesur Yeni Dünya'nın önsözlerini okudum ve bıraktım. Hayat Hanım'dan sonra başka bir kitap okumak kolay değil. Belki yarın veya daha sonraki bir zamanda tekrar alırım elime.

"Düşünen Düşer" dosyası bir yıldan fazladır bekliyor Kapı Yayınları'nda. Roman yazmak bir dünya kurmak kadar zor bir iş. Bir şekilde kurdun diyelim, o dünyanın içine kaç talihliyi misafir edebileceksin, meçhul. Yazmak büyük bir sorun, yazdıktan sonra dikkatleri celbetmek ise daha büyük bir sorun. Okumak bir iptiladir ve her kitabın insanlar gibi ayrı bir kaderi vardır. Her insanın içinde kendisinden başka hiç kimsenin bilmediği ve ziyaret edemediği özel bir yuvası vardır. "Yalnızlık yuvası" diyebiliriz buna. Etrafı ne kadar kalabalık olursa olsun orası yalnızdır daima. Kendisinden başka sakini yoktur oranın.

Adam var, hayatı boyunca tek kitaba para vermemiş, tek kitap okumamış, kütüphaneye gitmemiş. Adam var, hayatı kitaplar arasında, kütüphanelerde geçmiş. İki adam da bu güneşin, bu gök kubbenin altında yaşıyor. Birinci adamın ikinci adamı anlamasını beklemek hayalden başka bir şey değil mi? Yazık ki çevremiz birinci adamlar ile lebalep. Ve idarenin yuları her devirde bu birinci adamın elinde. Okumak bir üstünlük değil elbet ama cazip bir imtiyaz olduğu şüphesizdir.

Belki de gerçek hayatı okuduğu için kitapları okuma ihtiyacı hissetmiyor çoğu insan. Gerçek hayatta güçlülerin daima zayıfları ezdigini, her gün her şeye zam geldiğini, konut ve kira fiyatlarının tavan yaptığını, umeranın ise "ekmek yoksa pasta yesinler" der gibi olan bitene seyirci ve lakayt kaldığını, adaletsizlikleri, hukuksuzlukları, yolsuzlukları, iltimasları... Bunları gözleri ile gördükleri ve bizzat yaşadıkları için artık kitap okuma ihtiyacı hissetmiyor. Okuyanlar da bu gerçekleri unutmak, bir müddet zihinlerini uyuşturmak için okuyor belki de.