İnsan yalnız ve fert iken isim cümlesidir.

Topluma, sosyal hayata girince fiil cümlesi olur.

Bekarken şimdiki zamandır.

Aşık olursa şimdiki zamanın hikâyesi olur.

Nişanlanınca şart cümlesidir.

Evlenince birleşik cümle olur.

Çocukları olunca sıfat ve zarf tümleçli girişik cümleye dönüşür.

Torun torbaya karışırsa paragraf kadar uzun karmaşık cümle olur.

İnsan öğrenirken soru cümlesidir.

Bilgili ise emir cümlesi olur.

Umutlanınca gelecek zaman cümlesidir.

Gençliğinde şimdiki zaman ve gelecek zaman cümlesidir.

İhtiyarlığında miş'li geçmiş zaman cümlesi olur.

Korkunca ünlem cümlesine dönüşür.

Çaresiz kaldığında istek ve dilek kipli cümle olur.

Olgunlaştığında mantıksal önermeli hüküm cümlesidir.

Yalancı ve ham olursa süregelen gelecek zaman öncesi (Future perfect continious sentence) olur.

Şair olursa devrik cümledir.

Hikayeci ve romancı ise geçmiş zamanın rivayeti ve hikâyesi (past perfect continious sentence) olur.

Doğarken doğru doğar.

Yaşarken yanlış yaşar. Ölürken zamansız ölür.

Defnedildiğinde ismi değişir sadece "cenaze" denir. Artık ne isim cümlesidir ne de fiil cümlesidir.

Kabirde "İf I were..." der.

Haşirde "Ya leytenî" der.

Ama bunlardan müstesna olan insanlar da istisna cümlesi olur.