Evliliğimizin ikinci ayıydı. Bir gün hanım çekine sıkıla sordu; yahu yemeğini niye arkandan biri kovalıyormuş gibi yiyorsun ve niye her yemekle birlikte ekmek yiyorsun?

Birden hüzünlendim ve dedim ki; hanım ben liseyi bitirirken 8 kardeştik. (Bu arada üniversite bittiğinde 10 olmuştuk! ::)

Anam sofranın ortasına kocaman bir yemek tabağı koyardı ve hepimiz o tabağa kaşık sallardık.

Ve anam başla demeden hiçbirimiz yemeye başlayamazdık. Başlayın dediği anda herkes son sürat kaşıklamaya başlardı yemeği. Küçükken heyecanlı bir oyun, bir yarış gibi gelirdi bu bana.

Ama aklım ermeye başladıktan sonra, özellikle küçük kardeşlerimin büyükler kadar hızlı kaşık sallayamadığını görünce kaşıklamam yavaşladı ve neredeyse hiçbir zaman yemeğe doyarak o sofradan kalkamadım. Ve karnımı doyurmam için muhakkak ekmek yemem gerekiyordu.

Bunun tek istisnası patates ezmesiydi. Çok mu yapardı anam yoksa doyuruculuk özelliğinden miydi, bilemiyorum.

Kocaman lokmaları o patates ezmesine bandırır ve o gün sofradan hem yemeğe hem ekmeğe doymuş olarak kalkardım.

Bugün artık ardımdan kovalayan yok ve evde tabağıma ortak olacak kalabalık bir nüfus yok ama ben hâlâ yemekleri son sürat yiyorum ve ekmeksiz doyamıyorum. :))

Bir tek patates ezmesi müstesna.

Ben hala yemekler içinde en çok patates ezmesini seviyorum. Hanım akşama ne yemek yapayım diye her sorduğunda -25 yıldır- tek cevabım var: Patates ezmesi.

Ve hala patates ezmesi yediğim gün sofradan doyarak ve mutlu olarak kalkıyorum.