Sararan ikindilerimiz vardı

Ve bütün renkler ağlıyordu.

Cuma sabahları

Çan sesleri geliyordu.

Neden herşeyin kısırlığına bulaşmıştık.

Oysa doğurtkan değil miydi tüm analar?

*

Ey zülüm barındıran şefkat!

Ey en azgın canavarlığa boyun eğdiren

Analık içgüdüsü…

İsyanına ne oldu?

Söylesene…

Kaç kırıntıdır ki sevgi barındırıyor

*

Öfkeyi meze diye sundukları halde…

Yine de kin tutmazdı taşlarımız.

Ne zamanki anaların bağrı sıvandı

İşte o zaman Sabahımı hançerlediler.

Patikalarıma ise uçurum serdiler.

*

Ve kaç gözyaşıdır ki derya barındırır…

Hâlbuki katığım saflığımdı.

Ekmeğimi saflığıma bandırırdım.

Yine de aç kalmazdım.

*

Ey düzenini kumpaslara eviren aymazlık!

Ey şehirlere ışık olduğunu savunan utanmaz karanlık!

Haydi gelsene

Yerime ağlayabilir misin?

*

Ben yürümeyince ağladım.

Yürümedim

Çünkü prangalarım vardı.

Yürümedim

Çünkü dehşete boyun eğmiştim.

Yürümedim

Çünkü sentetik kekik kokularım olmuştu.

*

Dağlarımda ise tepeler yürüyordu.

Toprağın çarşafına hamilelik mührü vurulmuştu.

Kutlu doğumlar sancı ile başlardı ya…

Asla deccalın memesinde süt emmeyecektim.

*

Ve aşkın alacakaranlığı…

Günahın senfonisi kulakları tırmalarken

Siyahın her tonunda muştular yükselir.

İşte o asrın içindeydik.

*

Anlık hezeyanlar zamanı esir almıştı.

Ve bütün varlar yok sayılınca

Ölü doğumlar başladı.

Oysa zaman yeniden doğmalı.

Öyle ise;

Zaman toprağın rahmine düşecek.

İşte o zaman ikindilerim “kırkikindiler” kadar

Yağmurlu olacak.