İsrafil’in borusuydu öten. Kalbimin kulağı ile dinlerken duydum. Karda yürüyüp iz bırakmama kabilinden o kadar sessiz ve derinden ötüyor ki, bu ötüş, tohumları bir bir çatlatıyor.

Her karış yere birer tezgah kurulmuş, toprağın üzerindeki beyaz örtü sıyrılalıdan beri işliyor, çamurdan yaprak dokunuyor, ardından rengarenk çiçekler hayatın tam ortasına konduruluveriyor. Tıpkı bir tuval gibi.

Ölü toprak milyonlarca canlıya analık ve saksılık ediyor, bağrında ölü ne varsa diriliyor, uyuyan ne varsa  uyanıyor.

Bahar düğündür. Düğün, börtü böceksiz, düğün kambersiz olur mu hiç? Elbette olmaz. Bahar, kıştaki paydosa bir son vermektir, bir iş başı yapmaktır. Bahar çiçektir, gelinliktir, meyveye durmaktır. 

Arılar vızvız edip eğleniyorlar, eğlenirken eğlendiriyorlar, bir de kemanlarından bal akıtıyorlar, insanlara ikram ediyorlar. İpek böceği yaprak yiyor, yumuşacık ipek elbiseyi bizlere giydiriyor.

İnsan da bir bahardır, bir çiçektir, bir meyvedir. Kainat ağacının meyvesi.

Bir ağaç herşeyiyle, var gücüyle meyvesine çalışıyor. Kainat da çiçeği, meyvesi, börtüsü böceği ile ya doğrudan doğruya, ya da dolaylı olarak meyvesi olan insana çalışıyor. Bir çiçek, bir bahar, insanın duygularını coşturuyor, belki kainat genişliğinde büyütüyor ve kainatı adeta gönlünün küçücük bir gülü haline bile getirebiliyor. 

Bahar, ölümün ardından bir diriliştir, birbirinden güzel sanat harikalarının vitrine dizilişidir ve bir geçit resmidir. Seyircisi, alıcısı, takdir edicisi de insandır. Vitrinler içeriye davet içindir. Asıl kaynak, daha fazla çeşit, daha fazla güzellik vitrinin arkasındadır. Her şeyin en güzeline ve en iyisine layık olan insan, elbette vitrinin arkasındaki zenginliğe talip olacaktır.

Aslında bahar, Cennettir.