Risaleleri iştiyakla okuyan gençteki değişikliği gördükçe şevkim artıyor, heyecan duyuyor, onun gibi okumak istiyor, maziye gidip hale hayıflanıyorum! Yeşeren bir filiz, taze bir umut, atiye uzanan “Ömerler, Saidler, Hamzalardan” biri adeta... Bu üç isim hep olacak hem de hep beklenecek; şartlar ne kadar olumsuz olsa da, zahir iyi görünmese de, fitneler ne kadar çoğalsa da.

Resmi okumuş olmak için okumak değil ihtiyaç duyarak, deva bulduğunu bilerek, yaralarını merhem sürüldüğünü görerek okumak; evet bunları o gençte görüyor, müşahede ediyor, test edilişini hissediyorum.

“Risale-i Nur’a ne kadar ihtiyaçlı olduğumu daha çok fark ettim yani vücudumda olması gereken zaruri kan hücreleri gibi içe doluyor ve akla, ruha, kalbe nasıl bir şifa verdiğini hissettim. Tabiri caiz ise dünya yolculuğunda insanı ahirete hazırlıyor, uyanık tutuyor.”

Yukarıdaki satırlar o gencin bugünün Lahikalarına girecek nitelikteki sözleri. Üstadla görüşmüş olsaydı muhtemelen bu satırları bugün Risale sayfalarında okuyor olacaktık. Ve bakın “Risale Haber” sitesinde okuyoruz.

İştiyakla ve müdakkikane Nurları okuduğundan öyle tespitler yapıyor ki hayret ve muhabbetim artıyor, dönüp bakıyor “çok orijinal” dediğim oluyor.

Bediüzzaman’ı bir kaç aylık okumasıyla iyi anlamış, Risaleleri iyi kavrıyor; sabah ve akşam düzenli duruma göre 1 saat 1,5 saat okuyor. “Önceden de gıybete dikkat ederdim, şimdi daha hassasım” diyor.

Okumak böyle güzel ahlak düzelmesi yapmıyorsa bir yerlerde arıza var demektir.

Daha önceki bir yazıda bahsettiğim bu genç herhangi bir gruba dahil değil, üniversite mezunu da değil. Bugünün Barla çiçeği; bu çiçekler çoğalsın, ülke sathını, yeryüzünü gülistana çevirsin vesselam.