Geçerken dünyaya uğradım bir an
Dünyanın dertleri yakmış insanı
Dönmeyi istemez azıcık duran
Ölümün korkusu yıkmış insanı.

Demek ki bizleri gönderen kudret
Diyor ki eşyadan alınız ibret
Belki de cennetten küçük bir ücret
Vadiyle kasrına sokmuş insanı.

Bilinmek istedim diyip başlamış
Her-şeyi zıddıyla tutup eşlemiş
Muhabbet nakşından kalbi işlemiş
Bir de hem dert vermiş sıkmış insanı.

Kimisi ağlamış kimisi gülmüş
Kimisi acıyla kahrolup ölmüş
Kiminin sevdadan benzi süzülmüş
Hasnanın hüsnüyle çekmiş insanı.

Bir üzüm yedirse kırar geçirir
Önceki verdiği tadı kaçırır
Süslü bir kadehle zehir içirir
Zıtlarla yoğurup dökmüş insanı.

Sevdayı birine kahrı birine
Zihayat mahlûku yerli yerine
Kimini zirveye kimi derine
Bir levha ederek çakmış insanı.

Binlerce istidat verilen sümbül
Hayır ve şer ile eder tebeddül
Hayatla mevtiyle bir dane-i gül
Ederek kabrine ekmiş insanı.