Meğer şefkat bir süs imiş gönülde
Dertli olan kimse varsa üzülür
Dâvâ olur bülbüllerde ve gülde
Gül dalını her kim kırsa üzülür.

Aşktan daha üstün imiş ahvâli
Yarım-yarım taksim etmiş ahâli
Bir kişide yokluğunun hayâli
Olsa dahi şüphe girse üzülür.

Anaları bir kahraman etmiştir
Darda kalmış yavrusuna gitmiştir
Her bir gönle bir tanesi yetmiştir
Gül goncaya diken vursa üzülür.

Şefkat aslen muhabbetin bir yârı
Kâinatın vücudunun medarı
Yeryüzünde canlıyadır yararı
Şefkatsiz bir insan görse üzülür.

Her bir ana yavrusunu himaye
Eder elbet derdinedir vikaye
Gaddarlara bu söz var ya hikâye
Gelir tabi bir de sorsa üzülür.

Bu hisleri ikram ile ihsanı
Veren Hâlık seçmiş oldu insanı
Yine insan yaktı yıktı her canı
Değil yıkmak elin sürse üzülür.