Sabah namazından önce camiye gider, yatsı namazında geç vakitte çıkardı. Bakınca hayattan kopuk gibi görünüyordu. Gece eve giderken yolda rastladığı sarhoşlara yardım ederdi; hayatın içinde bir yaşayış ve duruştu sergilediği.

Kendisine kızanlara cevap vermez sükût ile karşılardı; hayatın dağ gibi tam ortası. Kumdan tepeler küçük bir rüzgârdan savrulur gider; küçük bir söze, bir nazara bile dayanmazlar. Konuştukça da konuşurlar!

Babası ipek satan bir tüccarın yanında çalışmaya verir. Babası erken vefat edince evin geçim yükü üzerine kalır. Çalışırken boş vakitlerinde medreseye gider, ilim tahsili yapardı.

İlimde ilerler Ulu camiye müezzin olur. Sonrasında Doğan Bey camiine ve diğer camilerde imamlık yapar.

Hayatta halkla beraber.

Bâtıni ilimlere merak sarar, tasavvufa iştiyak duyar, kendini yetiştirecek mürşid arar. Karacabeyli Hızır Dede ile tanışır, onun yanında sekiz yıl civarında hizmet eder.

Onun vefatından sonra Muhyiddin-i Arabî’nin ruhaniyetinden istifade eder, kalp gözü açılır.

Kalbi ve ruhani yükseliş.

Hakaret edene bile cevap vermemek hatta tebessüm edebilmek; süreç, hizmet, himmet evreleri; tezkiyeyi nefis, tasfiyeyi kalp, inkişaf-ı ruh, istikamet-i akıl sonrası kazanılan hal.

Yine halkla beraber onlara ilim ve hal ile irşad etme hizmeti.

Öyle ki hizmeti ve himmeti devam ediyor, Bursa Ulu camide onun bir sözü bir levha olarak asılı duruyor halen;

“Ya Cami’al- kebir ve ya mecma’alkibar / Tuba limen yezurüke fil-leyli ven-nehar.”

“Ey Ulu Cami! Ey alim ve evliyanın toplandığı yer! / Seni gece-gündüz ziyaret edenlere olsun müjdeler.”

Yaptırdığı caminin yanındaki türbede Bursa’nın hayatında yaşıyor; adına yapılan Kur’an kursu ve ziyaretgâh oluşu ile…

Adı Bursa’nın yanında anılıyor yüzyıllardır ki yetiştirdiği talebesi ondan daha meşhur; Aziz Mahmud Hüdai; Üsküdar onunla seviniyor olmalı.

Nefis hayatı, kalp hayatı, ruh hayatı; 3. Lem’a bir daha mı okunmalı?

Adı Muhammed, lakabı Üftade; kendisi Bursa’da bir dağ.