Son zamanlarda sıklıkla dile getirilen bir ‘çağdaşlık’ kavramı var. Bu kavramın ne anlama geldiği çok fazla ifade edilmeden sıklıkla kullanılıyor. ‘Çağdaş’ kelimesi aynı çağda olmayı ifade ediyorsa, bu aynılığın kimle ve ne şekilde olacağı önemlidir.

Yakın tarih nazara alındığında, bu kelimenin arka planında Batı ile aynı çağı yakalamış olmak anlamının ön plana çıkarılmak istendiği anlaşılmaktadır. Pozitivist ve maddî âlemde her problemi çözmeye çalışan Batılı anlayış ve metafizik diye adlandırılan semavî kavramlardan uzaklaşma süreci bu çağdaşlık yaklaşımının temel alt yapısını teşkil etmiş ve belkide ülkemizde modernizmin ifadesi olmuştur. Manevî değerlerden uzaklaşmanın çağdaşlık gereği olarak algılandığı bir değişim süreci ülkemizin geçen yüzyılının genel tablosunu teşkil etmiştir. Buna öncülük eden de gerçekten Batılı düşünce, yani Aristo’dan Agust Comt’a uzanan bir süreçte hakikati, arzda bulmak sevdası olmuştur. Bu süreçte semavî olana bir yabancılaşma ve dinin hayatın dışına taşınması ve hatta yeryüzünden silinmesi arayışı ön plana çıktı. Bu arayışın uzantısında sosyal değişim, çağdaşlığı dans eden, içki içen ve Batılı tarzda giyinen insan modeli hedeflendi. Bu hedefin önünde duran başörtüsü, tarikat, cemaat ve dini sembolize eden her şeye karşı bir tavır gelişti. Belki de bunların toplamına ‘çağdaş düşünce’ dendi.

Ancak bu düşünceyi savunanlar semavî gerçekliklere insanın özgür düşüncesi ve hür iradesi adına karşı çıkıp bir Yaratıcı’nın emri altına girmek istemezken ve kabirlerden medet uman yozlaşmış din anlayışının karşısında tavır sergilerken bizzat kendileri kabirlerden medet umar hale geldiler. Kabirlerin anıt haline dönüşüp her derdin orada dile getirildiği tablo, aslında aciz insanın sesini duyan bir kudret arayışından kaynaklanıyor olmalıdır. Her sıkıntıda başvurulan, dilek ve temennilerle müracaat edilen insanlar aslında Âlemlerin Rabbi’ni inkâr adına ilahlaştırma arayışının bir ürünü olmalıdır. Aslında insanda hep yanında olan ve her sıkıntısını dile getirebileceği ölümsüz bir güç arayışı her zaman var. Aslında kabir sadece ismi ve görüntüsü ile bu arayış içindeki ruhu derinden yaralıyor.

İşte Batı yavaş yavaş maddenin insanın arayışları için yeterli olmadığı ve artık metafizik diye dışlanan hakikatlerin tekrar insanın dünyasına sokulmasının gerekliliği noktasına geliyor. Yani örnek aldığımız yapıların değişimini kendini çağdaş olarak adlandıran insanların göremediklerini görüyoruz. Bu gün dünyada din yükselen bir değerdir. Bunu fark edemeyenler kabirlerden medet ummak durumunda kalır. Zaten eleştirilen de kabirlerden ve gerçek dışı unsurlardan medet ummak değil miydi?

Batının abisi konumunda olan Amerika başkanı, Türkiye’de dine ve hatta İslâma kucak açan mesajlar verdi. Bunu Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde dile getirdi. Bu kaderin lâtif bir cilvesi olmalıdır. Aynı zamanda dünyanın gittiği yönü göstermektedir. Artık elit bir alan oluşturup, kendi aslını inkâr ederek bu alanla bütün irtibatlarını kesmek ve annesinin örtüsünü modern dünyasında görmek isteyenler bilmelidirler ki; din ve onu temsil eden işaret bundan sonra hayatın her alanında artacaktır. Amerika’da, Avrupa’da üst düzey eğitim almış ufku onlarınkinden çok daha geniş tesettürlü bayanlara tahammül etmenin ötesinde belki de emirleri altında çalışmak zorunda kalacaklardır. Bu noktada huysuzlaşmak ve huzursuzluk çıkarmak yerine aslına dönmek ve dünyanın yeni geldiği noktayı kabullenmekle çağdaşlaşmak en akıllıca yol olacaktır.

Aksi halde taassubun ta kendisi hayatlarının içine girecek marjinal ve bütün dünyanın dışladığı bir noktaya gelecektir. Şunu artık herkes iyice kafasına yerleştirmelidir: ‘Eski hal muhal, ya yeni hal ya izmihlal’
Yeni Asya