Dabak sevdiği deriyi, yerden-yere vururmuş,
İyiliği için, sevdiğini; hep incitir dururmuş.
 
Zahirine bakıp da, zanneyleyen gâfiller,
O kişinin adına, kehanet buyururmuş.
    
Bilmeden ta’n eyleyen, niyet okuyucular,
Te’vîli olmayan bir;  isnâdda bulunurmuş.

Bir incele, çevir bak, ak mı? Kara mı? Söyle;
Ahkâm kesip de durma; bu kervan gitmez böyle.
 
Kervan yolda dizilirmiş; gördünüz düzülmüyor,
Kervandaki ihvandan, başkası üzülmüyor.
 
Dağılıp gitti sürü, çoban kayıtsız, gördün;
O himmet duygusunu, ellerinle öldürdün.
 
Çobanın çorabının rengini seçmektesin,
Çobanı hoş tutarken; sürüden geçmektesin.
 
Sürüne bir sahip çık, çevresinde halka ol;
Halka bir rehberlik et; ses verip hakkını sor.
 
Ne diyor Mehmed Akif: “Hele sen bir yürü de;
Ne kadar gelen varmış, göreceksin sürüde.”
  
Hep beraber oturup; hâlî ta’dâd edelim,
Muhkem bir hakem varsa; beraberce gidelim.
 
Karışmasın hissiyat, maksat sade Hak olsun,
Dava kuvvet kazansın, herkes hakkını bulsun.
  
Evimiz ayrı olsun, bahçede birleşelim,
Dertlere derman için, gelin de dertleşelim.
 
Toplu vursun gönüller, toplar sindiremesin,
Öyle bir coşalım ki; bendler dindiremesin.

Dost, daima söyler acı; neticesi tatlıdır,
Altında bin bir türlü, hakîkatler saklıdır.
 
Tahkîk ehli olalım, bürhana sarılalım,
Hakikati; nokta-nokta tedkîk edip soralım.

Söyleyen tek kalıyor, gelmiyor hiç bir kimse;
Çıraklar hepsi derste, Ustalar desen; ense!
  
Bu söze ne söylenir? Sade denir “Sadakte;
Ve bi-l hakkı natakte; Ömürler geçiyor yatakte;
Biz yatarken yatakte; Cümle âlem atakte.”