Ömrüne kaç ömür sığdı bilmiyorum; yüreğinde kaç yürek yükü vardı, onu da… Ama belli ki bir başına ve yalnızca kendin için değildin buralarda.

Gözlerinde mütebessim ağıtlar saklar gibiydin; güngörmüş, güz görmüş, güleç gözlerinde…

Ötelerden ışığını aldığı çok belliydi gözlerinin ve ötelere hasret kaldığı…

“Buralarda durmak neden? Sen orada iken, beni buralarda bırakmak da neyin nesi?” deyip de, gidenin ardından bakakalmış gözlerinde saklıydı sonsuzun hevesi…

Kimsesi yok gibi mazlumdu gözlerin ve herkesin sevgilisi gibi asil…

Dilinden düşürmediğin bir hakikatin canlı şahidiydin: ruz-u mahşerde iman ve küfür davasının canlı şahidi!

Çileler tebessümünden bir şey eksiltmedi. Ve celalin hak içindi ki, yüzünde cemalin kadar güzel dururdu o da… 
***
Ömrüne kaç ömür sığdı bilmiyorum ve kaç ömür sığındı ömrünün nurefşan atmosferine…

Üstünde hüsran sinmiş bir asrın sahte ağırlıkları, genç irisi kaç ihtiyar çocuk gezindi bahçelerinde. Ve zakkuma bedel tuba ağacının taravettar meyvelerinden nasiplendi, senin vesilenle.

Kimdin sen? 

Dilinde Musa’nın mührü vardı ve Harun kadar fasihtin Nurlar söz konusu olduğunda.
Yu’şanın duası mı deydi yollarına; Hızır mıydı yoldaşın; kim bilir hakikat uğruna bu toprakları kaç kez arşınladın!

Annenin dokunmaya kıyamadığı bedenini kaç kez küfrün zulmü yaktı? Nasıl gülebildin hepsine; Eyüp’ün mü, İbrahimin mi sinesine saklandın?

Nasıl geçebildin de kendinden, yalnızca hak için ağladın!
***
Ömrüne kaç ömür sığdı bilmiyorum ve kaç ömür şahitti imanına seni uğurlarken.

Ama ben kendi imanıma şahittim sana şahitliğimde. Seninle aynı hakikatin ardından yürüyebilmenin onurunu yaşadım, düşe kalka yürüsem de.

Ve üzülsem de gidişine, gittiğin yerlerde duyduğun sevinç, geride bıraktığın hüzünlerini çoktan unutturmuştur diye ümit var içimde…

Ve biliyorum ki, hayatı, hayatınla devam eden Üstadın gibi, senin de vefatın nice inkişafların tohumunu saklar.

Bir ölürsün bin dirilirsin sen de.

Ey Ehl-i Beyt torunu, bizi de an olur mu gittiğin yerlerde…