Ben de bir emekliyim. Ve elli beş yaşındayım. Emeklilikten sonra 1,5 yıllık bir ticaret hayatı denememden sonra iyice anladım ki, dünyevi işler benim gibi emeklilere göre değil.

Ey emekli ağabeyler biz gidiyoruz. Aldanmakta fayda yok, gözümüzü kapamakla bizi burada durdurmazlar. Sevkiyat var.
Ruhumuz şöyle haykırıyor. “Beka isteyen ve beka tevehhümüyle fanilere müptela olan ruhum bütün kuvvetiyle dedi ki : madem cismen faniyim, bu fanilerden bana ne hayır gelebilir. Madem ben acizim, bu acizlerden ne bekleyebilirim, benim derdime çare bulacak bir Baki-i Sermedi, bir Kadir-i Ezeli lazım” (Lem.11.Rica)

Aziz Üstadımın tavsiyesine uyalım.. Bundan sonra azmu cezmu kast edelim, ahretimize daha çok nur ve sevap göndermeye, imanımızı kurtarmaya, başkalarının imanını kuvvetlendirecek şekilde çalışmaya gayretle devam edelim.
Yani  dünyaya dünya cihetiyle havlu atalım, “bizden bu kadar” diyelim..Ve kapağı bir Dershane-i Nuriye’ye atalım, atmaya çalışalım, ben öyle yaptım.

Şu anda Manisa’da Saruhanbey İlim Kültür ve Eğitim Vakfı’nın Başkanlığını meccanen yürütmekteyim. Gündüzleri üç katlı bir Dershane-i Nuriye’de ilk orta ve lise talebelerinin maddi bilhassa manevi ihtiyaçlarına cevap vermeye çalışmaktayım.
Onların vatanına, ezanına, bayrağına bağlı, hayırlı birer insan olarak yetişmelerine yardımcı olmaya çalışıyorum.

Emekli ağabey ve kardeşlere de seslenmek istiyorum. Emeklilik yaşınızda gençlik yıllarınızda yapamadığınız faydalı ve verimli hizmetleri yapmak sizin için de mümkün. Buna imkân ve zaman ve tecrübî birikiminiz vardır.
Öyle ise ey aziz emekliler, “Allah çalışanı sever” kaidesince yeni bir ceht ve taze bir gayretle, hizmetlere devam... Arkanızdan rahmetle yad edileceğiniz ve amel defterinizin kapanmayacağı yapacağınız çoook hizmetler sizi bekliyor.
Kabrimize daha çok Nur göndermek için...

Âleminiz, kalbiniz, gönlünüz, kabriniz, berzahınız nur’la dolsun. Âmin.