Semra Hanım Türk kadınını temsil ederken, başı örtülü annemin hiç sesi çıkmazdı. “Etsin” derdi kaderine razı olarak...

Berna Hanım Türk kadınını temsil ederken de annemin hiç sesi çıkmazdı. Yine “Etsin” derdi sessizce...

Nazmiye Hanım, Rahşan Hanım falan...
Annemin aklına bile gelmezdi “Bu kadınlar mı beni temsil ediyor” diye mızıldanmak.
Kabinede eşi başörtülü tek bir bakanın bile bulunmadığı dönemlerde de annemin aklına bu durumu sorun etmek gelmezdi.
İster “demokrasiye saygı” deyin, ister “kaderine rıza”.
Gerçek şuydu: Annem, “Şunların kıyafetine bak... Bunlar mı beni temsil edecek?” demezdi.
* * *
Tamam, “sayısal çoğunluk” o kadar da üzerine abanılacak bir haklılık aracı değildir.
Tamam, tamam da memlekette başını örtmeyi tercih eden kadınların sayısal fazlalığının devlet yönetiminde hiç mi karşılığı olmayacak?
“Emine Hanım Türk kadınını temsil edemez ama Berna Hanım temsil edebilir” demek, “Memlekette başını örten kadın yokmuş gibi yapalım” demek değil midir? Buna riyakârlık denmez mi?
* * *
İtirazları duyar gibiyim: “Ama Avrupa’ya rezil oluyoruz be Ahmet Hakan. Türkiye’yi yanlış tanıyacaklar.”
Hayır, hayır! Yanlış tanımayacaklar, gayet doğru tanıyacaklar.
Eğer Avrupalılar, Emine Hanım’ın kıyafetine bakarak size burun kıvırıyorlarsa, onlara dönüp şöyle haykırın:
“Biz emirlik, şeyhlik ülkesi falan değiliz. Bizde demokrasi var. Bizde sandık konuşur. O sandık bazen Türk kadınını Berna Hanım’ların temsil etmesine imkân verir, bazen de Emine Hanım’ların...”
Göreceksiniz: Bunu dediğiniz anda Avrupalının gözünde saygınlığınız daha da artacak. Çünkü komplekssizlik,  Avrupa’da hâlâ çok yüce bir değerdir.
* * *
Annemin durumuna gelecek olursak...
Başı açık kadınlar tarafından temsil edilirken sesi çıkmayan annem, başı örtülü kadınlar tarafından temsil edilirken bir zafer çığlığı falan atmıyor.
Durumu gayet normal karşılayarak her zaman olduğu gibi işine gücüne bakıyor.

Hürriyet