Biz Allah’ın kuluyuz, O ise O’nun dostu,
O dostluğa nâiliyet, komaz onu yüzüstü.
 
Amma sadakât onda, O Allah’a sâdık kul,
Sadakât, Onun ile açılmamış bir okul.
 
Babası put bekçisi, adı da bir put idi;
Evlâdı mağarada, Rabbini sorar idi.

Babası putlar yapar, sattırır oğullara;
İbrahim alay eder, inanmaz hiç bunlara.

 
Ne katmerli imtihan, kat-kat üstüne binmiş,
Ta bulunca Rabbini, tüm muammalar bitmiş.
 
Doğdu putlar içinde, puta teslim olmadı,
Ataları gibi, puta secde kılmadı.
 
Sevmez idi putları, kırdı geçti hepsini,
Tüm puta tapanların, kesiverdi sesini.
 
Açsınlar gözlerini, düşünsünler bir kere,
Böylece düşünerek, putları serdi yere.

 
Nemrut, yaptı nemrutluk, tuttu attı ateşe,
Rabbimden emir geldi, yakma; diye ateşe.
 
O da eğdi başını, serin ve selâmetli,
Güllerden, çiçeklerden, müzeyyen ve ziynetli.
 
İmtihan hiç bitmedi, devam etti yıllarca,
Ne yollar kat edildi, bilinmeyen sırlarca.

Emre inkıyâd etti, gitti söylenen yere,
Ne emrederse Rabbi, ikiletmez bir kere.

 
“Hacer’ini bırak git,” bu çölün ortasında,
O hiçbir şeyin değil, Rabbinin sevdasında.
 
Kurban et İsmail’i, Rabbin rızası için,
Zerrece tereddüt yok, Rabbinden geldi seçim.
 
İşte bunun için O, O’nun Halil’i oldu,
Lâ-uhibbü’l-âfilîn’le, Hakikî Dostu buldu.
 
Cömert ve fedakârdı, Halil idi herkese,
Üzülürdü misafirsiz, bir öğün yiyiverse.
 
Kur’ân’da çok zikrolan,  Nebîlerin başında,
Ulu’l-azm Peygamberler, hepsi Onun peşinde.
 
Ceddü’l-enbiyadır O, Peygamberler atası;
İsmail kanalıyla; Resul’ümün (a.s.m.) babası.