Ölümün sesi, hışırtısı var mı? Ses verir mi gelirken, haber salar mı öncesinden? Tek kişilik bir haber, tek kişilik bir ses mi bu?

Hayata en yakın şey ne ki? Ya ölüme en uzak şey? Şeyler ne eyler; hayat ve ölüm med cezirinde? Sahi; ölüm hakikati, hayat hakikati kadar diri ve canlı değil mi?

Ömür sathı kaç satırlık bir mektup; adrese özel, kişiye hitap eden? Okudun okudun, bir gün defter dürülüyor, kitap kapanıyor; az biraz daha deme şanı ve şansı yok.

Ölüm mü önce hayat mı önce? Bu diyara gelmeden önce kaç defa öldük öldük dirildik. Neye, neden diklenir ki beşer? Öncesi toprak, sonrası toprak…

Secde gibi diriliş varken, ölümle kim ölür?

Ölmeden önce ölmek; hayatın kaynağında dirilmek, hayat olup akmak sonsuzluk ırmağında… An nehri; hayatın ve ölümün akışkan ve geçişken iki haliyle her an tazeleniyor.

Hayatın sesini duymayan ölümün sesini duyar, hayatın haberinden haberi olmayan ölümün haberinden haberdar olur mu? Derbeder yaşam; sessiz, hissiz, habersiz ölüm…

Siyahın ve beyazın renklerinde, gecenin ve gündüzün akışında, tohumun kalbinde, çekirdeğin içinde sesi ve haberi duymamak zaten ölmüşlük; nefes alıp veren bir mevta görüntüsü…

Bir nefes Hu, bir nefes Ya Hay. Nefes alıp vermek Ya Kayyum.

Elektronlar başka nasıl raks eder, zerreler başka nasıl ihtizaza gelir? Kâinatı öldürmeyen, ayakta tutan, devamlı kılan nedir? Yıldızın sesi, çiçeğin sesi; sineleri serinleten sese çağırıyor.

Gökler ötesinde gelen ses; sonsuzluğun sesi. Hayat bestesini bu sesle yapana ölüm; terhisattan başka bir şey yapmaz.

Pek mi yakın, pek mi uzak ölüm? Sesi duyan için ne uzak, ne yakın.

Arkadaşım, dostum Süleyman Bayşu’nun ani ölüm haberi; uzak sandığım hakikati yakından düşündürdü, gaflet perdesinin kalınlığını hatırlattı, ölüm gerçekliğini bir daha gösterdi…

Kabri Nur, mekânı Nur olsun, Resul-ü Ekrem (A.S.M.) şefaatçisi, şefaatçimiz olsun inşaallah. Eşine, çocuklarına, annesine, yakınlarına, dostlarına ve akrabalarına Cenab-ı Hak’tan sabrı cemil niyaz ediyorum.