Farkında mıyız dünyaya iyice giriyoruz, o da içimize giriyor. Ve bu akış hızının da farkında değiliz. Adeta sele kapılmış sürükleniyor, tutunacak dal arıyoruz. Zahir güzel görünse de batın içler acısı daha acısı, acıyı hissetmiyoruz veya yeterince hissetmiyoruz.

Günü kurtarmak derdi öne geçen dert olmuş; enflasyon, siyaset, seçim, komplo teorileri vb. Gafleti öyle bir kalınlaştırıyor ki “ene” kırılması zor buza dönüşüyor!

Tevil devri başlıyor böylelikle, işi başkasına havale, kusuru diğerine vermekle devam ediyor. Sanal bir yaşantı ile ucuz kahramanlık yapılıyor; aldanan kendisinden başkası değil!

Söz oluyor sadra işlemiyor, iş oluyor karşılık görmüyor, ne hikmete ne de berekete erişilmiyor, gürültü var sadece saman gürültü.

Gök kubbe azların gönül kubbelerinin sağlamlığıyla duruyor; yağmurlar yağıyor yiyecek ekmek bulunuyor, hürriyet solunuluyor!

Yakında yaşadığımız deprem acısı umumiyetle ve yeterince ders olmadığı görülüyor zahirden hakikate geçiş çok zayıf ne yazık ki. “Dua edelim Allah beterinden korusun.” Evet dua edelim de öncesinde samimiyetle tövbe ve istiğfar etmeli, kul hakkından ve haramlardan kaçınmalı değil miyiz?

Ramazan hayatımıza ne kadar işledi, orucu içimizde ne kadar hissediyoruz? Cami ile türbe arasında simit kuyruğu neyin nesi; buna Allah için buğz etmek gerekli değil mi?

Daha nice aleni işlenen, gizli yapılan haramlar var; ne yapıyoruz, red reflekslerimiz çalışıyor mu? İyiliği emretmek, kötülükleri nefyetmek gibi gayretimiz var mı yoksa sanal kıyılarda mı geziyoruz?

Zehirli sudan içmemek işin başı sonra başkalarını uyarmak. Bir defadan bir şey olmaz diyenlerin ne durumda olduğu ortada; ortalarda görünüyorlar ama yoklar! Yokla nereye varılırsa oraya varılır.

Çare çıkış; Ashap-ı Kehf olmak, olunmadı bari Kıtmir olmak vesselam.