Raportörler, yayınevlerinin öncü rehberleridir. Yazar veya yazar namzedlerinden gelen yüzlerce dosya, önce onlara gider. Her dosyayı dikkatle, baştan sona okumak ve yayıncıya yol gösterecek müdellel notlar tutmak zorundalar. Sonra o notları tanzim ve tekmil ile bir rapor haline getirip yayıncıya arzederler.

Kolay iş değil. Gelen dosya ne olursa olsun, raporlama mükellefiyetleri vardır. Bıkamazlar, beğenmediklerini bir köşeye fırlatıp atamazlar; yayıncı kadar, yazarın da kendilerinden gelecek satırları merakla beklediğini bilirler.

Uzatmayayım. Hazret-i Üstad Bediüzzaman'ın verimli hayat hikâyesini "KUTUB YILDIZI" adı altında roman olarak yazmakta olduğumu, çoğunuz biliyor. İlk cildi için gelecek raporu, toy bir yazar namzedi gibi, merakla beklediğimi saklayacak değilim. Yazarlığımdan şübhem olduğu için mi? Hayır...

Dâvâ büyük! Hayâlî bir hikâye yazmıyorsunuz; yazdığınız, milyonların gönlünde taht kurmuş insanlığın yüz akı mümtaz bir insan; beşeriyetin zifirî gecelerinin en uzununda insanlığa yol göstermiş bir Kutub Yıldızı...

Kılı kırka yarmaya mecbursunuz. Hakîkatten kopmayacaksınız, gerçeğe ihanet etmeyeceksiniz; hata yapma lüksünüz yok. Elbette size, bir bakıma ayna tutacak bir raporu, merak ve heyecanla bekleyeceksiniz.

Yazar, çoğu zaman raportörün kim olduğunu bilmez; hakkında herhangi bir bilgiye sahip değildir. Bu meçhuliyet raportörün tarafsızlığını koruması, herhangi bir tesir altında kalmaması için elzemdir. İlk romanım Hüzün Çiçeği'ne takdirkâr raporu verenin Şerif Aydemir Bey olduğunu ancak kitab baskıya girerken öğrenebilmiştim.

Kısacası aşağıdaki muhteşem raporu verenin kim olduğunu bilmiyorum. Şu kadarını itiraf etmek isterim ki, bu vukufiyette, bu parlaklıkta bir raporu, ben, kendi eserim için ancak yazabilirdim.

Sevincimi sizlerle paylaşmak, diğer ciltler için de dualarınızda olmak ümid ve temennisiyle raporu takdim ediyorum:

***

• Öncelikle eserin içeriği ve üslubu, böyle bir çalışmadan umulmayacak kadar iyi. Betimlemeleri, tasvirler ve hikâyenin işleyiş tarzıyla metinler akıp gidiyor. Sıkıcı değil.
• Tam bir biyografik roman tarzında yazılmış. Anlatılan zatın yaşadığı dönemin siyasi ve toplumsal koşulları iyi verilmiş. Bölgenin fizikî şartları da iyi anlatılmış. Hatta tabiat tasvirlerinde biraz Yaşar Kemal romanları tadı veriyor.
• Üstad’ın yaşamına hiç vâkıf olmayan okurları meraklandıracak bir giriş yapılmış, bilhassa ilk iki bölümde. Bu merak hep aynı tonda devam ettirilmiş.
• Kitapta Üstad’ın çocukluk ve ilk gençlik yaşamına dair inanılmaz ayrıntılar var. Bu açıdan çok etkileyici. Yüzeysel veya ana hatlarıyla bildiğimiz hikâyenin içine girilmiş. Yakın plânda okura Üstad anlatılmış. Üstad’ın insanî yönleri iyi verilmiş. Yazar, onun üstün özelliklerini anlatmanın yanında, insanî zaaflarını, yaşadığı sıkıntıları, ruhsal gelgitlerini aktarmaktan imtina etmemiş. Bu yönüyle benzeri pek olmayan bir çalışma.
• Eserde Üstad’ın ilk gençlik dönemi, medreseden medreseye, ilden ile, ilçeden ilçeye geçişleri anlatılırken, Risale-i Nurlardaki mesajlara da giriş yapılmış. Üstad’ın öyküsü ile ileride vereceği mesajların altyapısı çok güzel mezc edilmiş. Onun Risâlelerini yazmaya nasıl hazırlandığı da, özellikle tabiatla ilişkisi çok iyi anlatılmış. Bu durum hikâyenin akışına da zarar vermemiş tam aksine zenginleştirmiş.
• Üstad’ın hayatı anlatılırken, daha iyi anlaşılması için, dönemin tarihine de bakılması çok yerinde olmuş. O tarihte gerçekleşen ve bölgeyi yakından ilgilendiren (Hamidiye Alayları gibi) meseleler metne çok iyi yedirilmiş. Üstadın hayatına yakından bakarken, dönemin siyasî ve toplumsal koşulları da verilmiş. Bu açıdan eseri çok değerli buldum.
• Yazar, metnini kaleme alırken hep edebî kaygı taşımış. Eserinin edebî değeri olmasına özen göstermiş. Metinde bu ortaya çıkıyor. Nasılsa Üstad’ın hayatını yazıyorum, okur onu merak eder, ister; kolaycılığına kaçmadan, gerçekten edebî değeri çok yüksek bir metin ortaya koymuş.