Prof. Dr. Volkan Tuzcu-Zafer Dergisi

Beyaz kan hücresi olarak da adlandırılan bağışıklık sistemimizin belkemiği olan lökositler yaklaşık 7-21 mikron büyüklüğündedir. 1 ml kanda yaklaşık 10 milyon adet bulunan bu hücrelerin birçok farklı çeşidi mevcuttur. Mikrop veya vücuda yabancı bir madde girdiğinde gerekli savunmayı yapan bu hücrelerin bu kadar küçük yapılarına rağmen bu kadar zor bir görevi nasıl böyle hatasız ve mükemmel yaptıkları henüz tam olarak bilinmemektedir.

Beynimizdeki hücreler olan nöronların büyüklüğü ise 4-100 mikron arası değişmekte ve her birisinin diğer hücrelerle haberleşmesini sağlayan 1000-10.000 adet sinaps adlı bağlantıları bulunur. Beyindeki hücrelerarası bu bağlantıların toplam uzunluğunun yaklaşık 180.000 km olduğu tahmin edilmektedir. Halen çoğu yönünü anlayamadığımız nöronların, insan beyni gibi son derece karmaşık ve mükemmel işleyen bir organda nasıl hayranlık uyandıracak bir harmoni ile çalıştıkları halen araştırmacılar için merak konusudur.

20 mikron büyüklüğündeki karaciğer hücreleri de birçok değişik fonksiyonu yerine getiren adeta bağımsız birer mikro fabrikadır. Vücudumuzda yaklaşık 50-100 bin milyar hücre olduğu tahmin edilmekte. Ve tabii daha nice doku ve organ sistemleri, hepsi mikron düzeyinde ve ayrı bir şaheser. Bütün bunlar vazifelerini hem sessiz, hem çevrelerine zarar vermeden, hem de son derece hızlı ve mükemmel bir şekilde ve son derece az enerjiye ihtiyaç duyarak yapmakta, üstelik yorulmak bilmeden ve herhangi bir şekilde hallerinden şikâyet etmeden.

Sadece içinde bulunduğumuz Samanyolu galaksisinde yaklaşık 300 milyar yıldız olduğu tahmin edilmektedir. Güneş bunlardan sadece birisidir. Toplam olarak 200 milyar civarında galaksinin olduğu düşünüldüğünde, yukarıda bahsettiğimiz nöronlarımızın bile içinde bulunduğumuz evrenin muazzamlığını algılamakta güçlük çekmemesi mümkün değildir. Üstelik evrenin nasıl bu kadar büyük ve hassas bir denge içinde var olabildiği de elbette halen anlaşılmış değildir.

Yani insan aslında zerrelerin içinde bir zerre, kendisi içinde de nice zerreden oluşan bir yaratık. Zerre olarak içinde bulunduğu evrenin mükemmel işleyişini halen anlayamadığı gibi, bizzat kendisini meydana getiren nice zerrelerin nasıl bu kadar muazzam bir harmoni ile inanılmaz sayıda görevi kusursuz yaptığı konusunda da doğal olarak aklı yetmemekte. Fakat, insanı var olduğu ortamdaki diğer zerrelerden ayıran en önemli unsur, zerresi olduğu evrenin içinde ve kendisini oluşturan zerrelerin içinde, akıl ve irade verilen bir varlık olması.

Milyarlarca galaksi, evrenin düzenini bozmayacak şekilde varlığını çevresindeki tüm galaksiler ile uyumlu bir şekilde sürdürüyor. Milyarlarca hücremiz de çevresindeki diğer hücrelerle belirlenen sınırlar dahilindeki ilişkiler dışında başka şeyle ilgilenmiyor. Tüm evren böyleyken, zerrelerin arasında akıl ve cüzî de olsa irade verilmiş tek zerre olan insan, kendi vazifesini ve çevreye karşı vazifesini, aslında en önemlisi kendisini yaratana ve var oluş sebebine uygun vazifesini ne kadar yapabiliyor? Kur’an’da birçok yerde dikkat çekildiği gibi, çevresindekilere bakıp Allah’ın kendisini boş yere yaratmadığını insan ne kadar düşünüyor?

Tüm bu sayılan ve burada sayılamayacak kadar çok olan sistemi kendi hizmetine vermiş olan Allah’a karşı sorumluluklarının ne kadar farkında? Hiçbir zerrenin zerre kadar vazifesinden ödün vermeden var olduğu bir ortamda, imtihanın zerresinin bile önemli olduğunu kabul etmek, işte zerrenin imtihanı. Bu zerreye evreni ve hayatı aydınlatan Kur’an’dan iki nur:

“Sizi boş yere yarattığımızı mı sandınız?” (Mü’minûn, 115)

“Cinleri ve insanları, ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.” (Zâriyat, 56)