İnsan illa da kaybettiğinde anlarmış anne kıymetini. Ya da onu kaybetme tehlikesiyle ciddi olarak yüzleştiğinde.

Daha öncesi zormuş biraz.

Çünkü o zamana kadar hep "garanti/cepte" görülmüş bir sevgiyi; çünkü, kırsak da-ihmal etsek de bizi sevmemezlik yap(a)mayacağına emin olduğumuz o en büyük 'hayranımızı' kaybetmektir söz konusu olan. Mümkün müdür böyle bir kaybın telafisi?

Ama işte o an vardır ya, o an!.. O an anlarız ki, 'elde ederken de, elde tutarken de' hiç zorlanmadığımız bu en büyük fedakarımız parmaklarımızın arasından kayıp gitmektedir artık. Hem de bu hayatta sunulmuş belki de en büyük avantajını kaybettiğini, iliklerine kadar hissettirerek insana..

Kimse nazınızı çekemeyecektir artık onun kadar ve sizi hiçbir kul böylesine riyasız, çıkarsız, içten sevemeyecektir onun kadar.

Kolay mıdır bu acıyla yüzleşmek?

Kolay mıdır merhem bulmak bu yaraya?..

Yerinin asla doldurulamayacağından emin olduğumuz o "sürekli ve hazır şefkat kaynağımız" söz konusu olduğunda, kolay mıdır böyle bir kaybı kabullenmek, kabullenebilmek Allah aşkına?..

Hayır, hayır kolay değildir asla!

Ve evet, "annesizliğin ilacı" bulunamamıştır hala!..

İşte, “o'nsuzlukla” yüzleştiğimizde duyduğumuz büyük yalpalama, şefkatin nasıl da aşktan ve sevgiden daha yüce bir his olduğunun da ispatıdır bir bakıma. Sevenimiz çoktur elbet, bu doğru, ama.. Ama, artık hiç bir kulun bize bu kadar şefkat duyamayacağından da eminizidir tam olarak.

Ve az emek harcayarak çok sevgi ve şefkat bulduğumuz böyle bir adanmışlığı bulamayacağımızın hüznü bir yandan; hele, emek harcadığımız diğer sevgilere karşı gösterdiğimiz anlayışı ve fedakarlığı o'na karşı gösterememiş olmanın pişmanlığı bir diğer yandan, o an kopup gitmektedir dünyamız böylece bir dalından..

Elhasıl, anne mukaddestir; anne, "Ya Resûlullah, ilk önce kime ihsanda bulunayım?" sorusunun peş peşe üç kez cevabı olacak kadar, size emek vermiş 'meleğinizdir' hiç usanmadan!

Kaç yaşında olursanız olun, hazır değilsinizdir ondan annesizliğe hiçbir zaman!.

...

Evet, annesizliği telafi etmez ama, annesizlik boşluğuyla büyüyenlerin “anneyi yitirmek” acısına uğramayacak olmaları da, kendilerine bu boşluk karşısında ihsan buyrulmuş bir adalet tezahürüdür galiba...