Domates 3.5 lira, takım elbise 200 lira, okul 15.000, eve yeni parke 3.000 lira herşey bir bedel istiyor ve çocuklar ile akıl sahibi olmayanlar dışında herkes bunu biliyor. Diğer yandan dua etmek: Söylediklerimizi yapmasını istemek değil midir?

Bu bağlamda acizliğimizi ve basitliğimizi kabul ettirmesi bile dua'nın ehemmiyetine bir parça işaret ediyor. Diğer yandan, istemenin kuralları olması; çocuklarımıza "tamam sen bu oyuncağı isteyebilirsin, ancak derslerine iyi çalışır, anneni üzmez, odanı toplu tutar ve kardeşini incitmezsen isteğini yerine getiririm" gibi ifadelerle çocuğumuza kabul ettirip, bizim gözümüzden kaçan bir tablo!
Allah da biz kullarına benzeri ifadeler de bulunmuyor mu?

Burada yol bir çatal ile ikiye ayrılıyor, isteyiş ve hakkediş...
Herkes isteyebilir ve zaten istiyoruz da, diğer yandan sebepler âleminde Yüce Mevlâ her isteğimizi, bir kural çerçevesinde kendi isteğinin ucuna düğümlemiş...

Bu düğümü çözmek ve bu kuralı keşfetmek, (burası mühim) isteğimizin verilmesiyle neticelendiğinde aslında; istenilenin isteğinin de yerine geldiğini anlayabiliriz!

Kâinatta bir şeyin olabilmesinin bir kurala bağlı olmasına en dar çerçevede Sünnetullah diyebiliriz, bu kuralı inançsız biri de yerine getirse bu kural işler.
Bu yolda da bir çatal var ve istenilenin kural yerine getirilip verilmesi, inançlı biri için şükür sebebi olurken, inançsız biri için enâniyetini ve egosunu zirveye taşıyarak, kibir duygusunu besler.
Peki kavli, kalbi ya da fiilî bir dua ile istediğimiz şeye karşılık, Rabbimizin koyduğu kurallar yani istediğimizi vermek için bizden istedikleri kime fayda ediyor acaba?
"Derslerine iyi çalış (ilim edin), ebeveynini (kavmini) üzme, odanı (yaşam alanını) temiz tut, kardeşini (hiç bir din kardeşini) incitme!...
Peçete 1 lira, elma 2 lira, ayakkabı 80 lira, buzdolabı 2.000 lira, telefon zevke bakar... Peki, akıl ne kadar?

Bir özetle;
Söylediklerimizi yapmasını istediğimizin,
Söylediklerini yapmamızı istediği,
Ne kadar geliyor akıllara?