(Uzun süredir kanser hastası olan kardeşim Nuriye Otman vefat etti. Vefatından iki gün önce kaleme aldığım şiir)

Kâtil Kanser, alıp gittin Nuriye kardeşimi,
Setreyledin gönlümde, ikindi güneşimi.
  
Sen sadece vesile, asıl sebep değilsin,
Mal sahibi Allah’tır, bu da böyle bilinsin.

Yeşerirken kâinat, çiçek-çiçek açarak,
Verdi hüznü kalbimize, aramızdan göçerek.

Fedâ etti kendini, başka canlar uğruna,
Kazanarak gitti şimdi, Ebedî Diyarına.

  
Ellisinde geldi çattı, deva bulmaz o illet,
Âhiret diyarına göçmek için bir bilet.
  
Bir yılda olgunlaştı, şimdi erdi kemale,
Senden ne gelir ise; hazırız biz o hâle.
 
Ne bir mürüvvet gördü, ne de sâkin, sâde gün,
Dertleri elvân-elvân, sofrasında her öğün.
 
Yıllarca hizmet etti, bir yatalak Babaya,
Merhamet eli uzun, eş, dost ve akrabaya.
 
Herkes onda bulurdu, derdine bir teselli,
Hep pozitif bakardı, Derdi; Gönderen belli.
 
Hiç şikâyet etmedi, hastalık süresince,
Bazen de nâz eyledi; Rabbine ince, ince.
 
Sonra da, tövbe etti; aman kaybetmeyeyim,
Bunca yaptıklarımı; söyleyip mahvetmeyeyim.
 
Kefâret oldu O’na, bunca çektiği çile,
Bu Ulvî kazanımlar, her zaman geçmez ele.
 
Güle-güle git kardeş, mekânın Cennet olsun,
O Kudsî Makâm ile; Dostlar teselli bulsun.