Şiir: İbrahim Halil Alkayış

Şubat'ın altısı, sabahın dördü,
Kıyamet kopardı burda zelzele,
Ne akıl, sır erdi, ne de göz gördü,
Kıyamet kopardı burda zelzele.

Muhteşem binalar, kül oldu gitti,
Kükredi koca arz, ne varsa yuttu,
Hıçkırık sesleri, arşı inletti,
Kıyamet kopardı burda zelzele.

Kesildi tüm sesler, betonlar dilsiz,
Toprağın altında kaldık kimsesiz,
Pür telaş içinde, herkes çaresiz,
Kıyamet kopardı burda zelzele.

Dizildi cesetler, kızlar, gelinler,
Dikkat et, mezarcı, kefensiz bunlar,
Şehitler kabrinde, dua, aminler,
Kıyamet kopardı burda zelzele.

Yaşlısı genciyle, nice bebeler,
Tükendi umutlar, geçtikçe günler,
Kurtarın çığlığı, semada inler,
Kıyamet kopardı burda zelzele.

Yuvası dağılmış, kuşlar misali,
Çırpınıp duruyor, aciz ahali,
Yağmura karıştı, gözyaşı seli,
Kıyamet kopardı burda zelzele.

Ne günah işledik, nasıl Hakk ettik,
Farzları azaltık, sünneti terkettik,
Sıla i rahimi, şimdi farkettik,
Kıyamet kopardı burda zelzele,

Ülkemin dört yanı koştu yardıma,
Nazar mı edildi, güzel yurduma,
Birlikte aşarız bunu da korkma,
Kıyamet kopardı burda zelzele.

Ne şirin beldeydin, ahh ADIYAMAN / ACI YAMAN
Her yanın yıkılmış, her taraf viran,
Dağıldık, savrulduk, kalmadı ciran,
Kıyamet kopardı burda zelzele.
İçimi acıttı burda ZELZELE.