Yıllar önce okuduğum bir yazıda İmam Şafi’nin mealen “ Ben ne zaman bir alimle münazara yaptıysam kazandım. Ne zaman bir cahille yaptıysam kaybettim” manasında  bir sözünden bahsedildiğini hatırlıyorum.
Yine Halid bin Velid (ra) tarafından İran’a yapılan seferlerde zamanın  İran hükümdarı tarafından yapılan tekliflere elçinin verdiği cevap da çok hoşuma gitmişti. Elçi o cevapta “Biz; Allah’la insanların arasından sizi çıkarmak ve insanları Allah’ları ile baş başa bırakmak için savaşıyoruz” demişti.

Yine Resul-i Ekrem (ASM)’ın da “Seninle bir kimsenin İMANA gelmesi, senin için sahralar dolusu kırmızı koyundan daha hayırlıdır” dediği de malumdur. Bu şekilde prensipleri alt alta çıkarmak ve bunlar üzerinde konuşmak gayetle mümkündür.

Sitemizde yayınlanan bir kısım alıntı yazıların Risale-i Nur ve Bediüzzaman’ın -ezber bozar mahiyette-  düşüncelerine aykırı olduğu aşikardır. Hatta bu yazıların maksatlı olarak yazılmış olduğu da iddia edilebilir. Kişiliklere hakaret edilmeden ve incitilmeden demokratik tepki konulup izahat da getirilebilir. Eleştiri getirirken de nefret ettiğimiz bu kişilerin tebliğimizin bir muhatabı olduğu ve olaki bir gün çok sevdiğimiz biri olabileceğini de göz önünde bulundurmak gerekir.

Bir fikir irad ederken "bunun İslam’da ve Kur’an’da yeri yoktur" demek için derinlemesine bir Kur’an ve İslam ilmi sahibi olmak gerekir. Peygamberin (ASM) hayatını ve hadislerini çok iyi bilmek ve ona göre hüküm vermek gerekir. Bu nedenledir ki İslam alimleri İslam ve Kur’an adına konuşurken azami dikkat ve hassasiyet göstermektedir. "Bu mesele Kur’an’da yoktur" demek için Kur’an’ın bütün ilimleriyle göz önüne serilmesi gerekir.

Kim olduğumuz, nerde yazdığımız, saçımız, sakalımız, kıyafetlerimiz veya bir ilimdeki uzmanlığımız asla ve asla bizi İslam’i HER meselede söz sahibi yapmaz. Bizim ilmimiz, birikimimiz ve çalışmamız ancak kendi nispetince ve ancak sırf Rıza-i İlahi gözetilerek bir söz söylem hakkını verebilir.

Yine bir internet sitesi kaynak gösterilerek Bediüzzaman’ın Ehl-i Kitapla diyalogla ilgili söylemlerini netleşrirmeye çalışmak mümkün olmayacaktır. Risale-i Nur’un hocası Risale-i Nur'dur kaidesince bir meselenin anlaşılabilmesi için tüm Risale-i Nur’un okunması ve birlikte değerlendirilmesi gerekir. Bunun aksine serd edilen fikirleri İmam Şafi’nin sözü muvacehesinde değerlendirmek gerekir.

Tebliğde esas olan muhatap olunan kişi veya toplumla Allah arasındaki putların kırılması şarttır. Bu putlar Lat olur, Uzza olur, Şah olur veya Peygamberin ve Kur’an’ın inkarı olur. Eğer siz Lat veya Uzzayı kırar, Şahın düşünceler üzerindeki baskısını ortadan kaldırır veya Ehl-i Kitaba Muhammed (ASM) ‘ın peygamberliğini Kur’an’ın hakkaniyetini kabul ettirirseniz kişileri Allah’la baş başa bırakırsınız. Gerisi Allah’a kalmıştır. Netice itibariyle hidayete erdirme Allah’a aittir.

Esas önemli olan bu tür yazılar karşısında bizim ortaya koyduğumuz tavırlardır. Eğer çok sert ve agresif tavır sergiliyorsak bu imanımızı gösterir. Ama bu mesele ile ilgili bahisleri hatırlayıp kendi vicdanımıza ikna edici cevaplar verebiliyorsak bu imanın taklidi olmadığını ortaya koymuş oluruz.

Eğer ki cevap veremiyorsak bunu tembelliğimize yorup biraz daha okumamız gerektiği şeklinde anlayıp daha fazla okumamız gerekir.

Bediüzzaman’dan atmacanın taslitinin serçe kuşunun istidatlarını geliştirdiğini okurken hayvanlar alemindeki bir hakikatten değil aynı zamanda sosyal hayatın gerçeği olarak algılamak gerekir.

Risale-i Nur ve Bediüzzaman’ı yanlış ve eksik anlayışların tekdüze hale gelen düşünce ve okuyuşlarımızı derinleştireceğini unutmamak gerekir.  Neticede dünya "biz" eksenli dönmemektedir. Başkalarının hakkımızdaki yanlış düşüncelerini bilmek ve bunu bizim fikirlerimizi doğru anlatamadığımız olarak anlamak ve fikirlerimizi daha güzel anlama ve anlatmak için bir teşvik kamçısı olarak görmek  gerekir.

Aksi halde agresifleşmenin kendimize ve belki de davamıza zarar vereceğini bilmek gerekir. Sitemizde yayınlanan menfi alıntıları bu muvacehede değerlendirmek gerekir. (D.Ö)