Ne çok umut yüklüydü, o çocukluk çağları,
Bir çırpıda geçerdik, bahçeleri bağları.
 
Ufukların arkası, meraka mûcip idi,
Hayaller gizemini, ardınca gizler idi.
 
Bir gün aştık ufukları, ardınca geldi ufuk,
Umutlar hiç bitmedi, uzayıp gitti umut.
 
Umutlar ve emeller, ard-arda geliverdi,
Bitmeyen bu umutlar, ufukta sönüverdi.
 
Bir de baktık yol bitti, yola gitti yolcular,
Ardı-sıra gelenler, gidene duacılar.
 
Sıra elbet bizlere, gelecek bundan sonra,
Çâr-nâ-çâr bir tabuta, binecez bundan sonra.
 
Sorgu-sual melekleri, zor sorular soracak,
Îmanı kavî olan, kolay cevap bulacak.
 
Açılacak belki de, şol cennetin bahçesi,
Temâşâ edilecek, büsbütün encâmesi.
 
Ya bir de bozulursa, terazi endâzesi,
Cehennem çukurundan, çıkamaz olur sesi.
 
Koru Yâ Rab bizleri, bu müflis âkıbetten,
Mahrum etme cümleyi, ebedî saâdetten.