Abdulbaki Işık

Medyundur ona anlarsa bu seçkin ümmet,
Onunla nurlandı beşer ve dağıldı zulmet,
Diri diri gömülmez oldu kız evlâdımız,
Sayesinde yıkılıp yeksan oldu cehalet.

İslâm Peygamberidir ve alemlere Rahmet,
Huzuru onda buldu bilcümle beşeriyet.
Cihana gelmez daha, bir benzeri, imkânsız,
O Mevlâ'nın habibi, o Hazreti Muhammed.

Göz açarken dünyaya yere yıkıldı putlar,
Ateşe tapılan yerde nuruyla söndü odlar.
Heyhat, şimdi ümmeti kâfirin nalını toplar!
İslâm düşmanlarının örf adetini kutlar!

Ana-baba niyazda göbek açmakta kızlar,
Din, iman, haya, edep tanımaz oldu bunlar!
Medeniyet, özgürlük, eşitlik der dururlar,
Bu haldeyken ümmeti, Nebi’nin kalbi sızlar!

Ey Müslüman, onlardan olmadıkça durmazlar.
Çoluk, çocuk ve kadın kanı içse kanmazlar!
Sen! Eğer sen olmazsan insan bile saymazlar.
Islah eyle ya Rabbi, düzelsin Ümmet-i Ahmet.