Sabah iç kapatıcı kaotik bir gündem ile karşılaşınca iştahsızlığım arttı, işi neresinden tutacağımı sanki bilemedim...
Filistin Lideri Mahmud Abbas başta hiçbir Arap yöneticisinin dinlemeye nedense gitmediği Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın BM Genel Kurulu’ndaki konuşması...

Dört bir yanımızla dalaşmaya başladığımız ve ‘savaş’ ihtimalinin gittikçe daha fazla seslendirildiği dış politikadaki garip durum ile içeride çözümsüz hale gelmiş gibi duran ‘Kürt Sorunu’ nedeniyle nefes almadan tırmanan terör...

Amerikan Merkez Bankası’nın strateji değişimine ters tepki veren dünya piyasaları ve buna bağlı olarak içerde alıp başını giden dolar...

Ve Van’dan İstanbul’a arabayla sevk edilmek istenen beş mahkûmun ihmal nedeniyle cayır cayır yandığının ortaya çıkması...

İçim kasıldı...

***

Kendi kendime, ‘umarım hızlıca yeniden toparlanırız’ temennisinde bulundum...

Ancak toparlanmak için en azından kimi kavramların tüm toplumda tartışmasız bir şekilde aynı içerikle kullanılması gerektiğini de, geçen gün yayınladığım ‘neden Ermeni bir generalimiz yok’ başlıklı yazımla ilgili yoğun mesaj trafiğiyle bir kez daha gördüm...

Orada şöyle yazıyordum:

“Örneğin, Mısır’a ‘laik bir anayasa’ öneren Erdoğan laiklik tanımını da şöyle yapıyor:

‘Laik devlet, her inanç grubuna eşit mesafededir. İster Müslüman olsun, ister Hıristiyan olsun, ister Musevi olsun, ister ateist olsun. Hepsinin güvencesidir. Olayın aslı budur. Ama bu tanım Türkiye’de hiçbir zaman geçerli olmadı...

Sanırım bugün okula başlayan çocuklarımız da kendi ömürleri içinde Ermeni bir general göremeyecek...

Neden?

Başbakan’ın çok net biçimde tarif ettiği gerçek laikliğe henüz kavuşamadığımız için. Ancak Başbakan’ın beyanlarının sevindirici yanı, bu ifadelere uygun bir anlayışın Türkiye’de bundan böyle daha fazla geçerli olacağının işaretini vermesi...”

Yazıdaki amaç, eğer laiksek, dinine, ırkına, mezhebine bakmadan tüm Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarının her makama çok rahatlıkla ulaşabilmesi gerektiğinin altını çizmekti... 2011 yılında bunu hatırlatmak ve altını çizmek aslında zül ama çok sınırlı bir kesimde de olsa henüz ‘laiklik’ ve ‘vatandaşlık’ tanımının yerleşmediğini, konuya ‘vatandaş’ kavramı açısından değil, ‘din, ırk, mezhep’ açısından bakarak, ‘Türk, Müslüman ve Sünni’ olmayana ‘yabancı’ muamelesi yapıldığını gördüm...

Bu ufak bir azınlık için söz konusu olsa dahi bu kavramların, üstelik bu çağda, tüm toplumda yerleşik hale gelmemesi açısından üzücüydü...

***

Yazımla ilgili sürpriz ise ‘Said Nursi Ermeni bir general ister miydi’ başlıklı ve Ahmet Bilgi imzalı bir yazıya ‘risalehaber.com’da rastlamam oldu.

Yazının son bölümü şöyleydi:

“Gayrimüslimlerin Türkiye’de bürokratik ve askeri makamlara gelmesiyle ilgili sorular yaklaşık 100 yıl önce de gündemdeydi. Doğuda aşiretlere başta meşrutiyet olmak üzere hak ve hürriyetler bağlamında birçok konuyu anlatan Bediüzzaman Said Nursi, gayrimüslimlerle ilgili soruyu Münazarat adlı eserinde cevaplamıştı.

İşte o soru ve Bediüzzaman’ın cevabı:

Sual: Şimdi Ermeniler kaymakam ve vali oluyorlar. Nasıl olur?

Cevap: Saatçi ve makineci ve süpürgeci oldukları gibi... Zira meşrutiyet, hâkimiyet-i millettir. Hükûmet hizmetkârdır. Meşrutiyet doğru olursa, kaymakam ve vâli, reis değiller, belki ücretli hizmetkârlardır. Gayr-ı müslim reis olamaz, fakat hizmetkâr olur. Farz ediniz ki, memuriyet bir nev’i riyaset (başkanlık) ve bir ağalıktır. Gayr-ı müslimlerden üç bin adamı ağalığımıza, riyasetimize şerik (ortak) ettiğimiz vakitte, millet-i İslâmiyeden aktâr-ı âlemde (dünyanın her köşesi) üç yüz bin adamın riyasetine yol açılıyor. Biri zayi (kayıp) edip bini kazanan, zarar etmez.”

***

Umarım hızlıca yeniden toparlanırız diyorum ama bu köklü ve kalıcı bir toparlanma olacak ise yüz yıldır aynı şeyleri konuşmaktan da kurtulmamız gerekecek...  Aslında ‘vatandaşlık’ ve ‘temel hak ve özgürlükleri’ toplum olarak içselleştirsek, gerisi kolay da, o virajı bir türlü alamıyoruz galiba...

Star