Sayılı gün çabuk geçer! Sen, saymasan da zaten,
İnsan, fânî olduğunu, anlamaz hakîkaten.
 
Dün, bugün, yarın derken, geçip gitti ömrümüz,
Yerde kaldı kendimize, verilen her sözümüz.

Yarın yaparız deyip, neleri erteledik,
Yarınlar geçip gitti!... Durmadan sendeledik.

Sanki biz ta’yîn ettik, ömür sermayesini;
İnsafsızca harcadık, kalan bâkîyesini.
 
Ey insan! Öleceksin, diye telkîn etmedik,
Ölüm hakîkatinden, korktuk da; söyletmedik.

 
İstediğin kadar gizle; kuma sokup başını,
Her gün kendi elinle; gömdün arkadaşını.

Sıra şimdi bendedir; diye, hiç düşünmedin,
Temiz bir sayfa açsam; yeter artık, demedin.
 
Emellerin, arzuların, tükenmedi hiç bir an,
İkmâl eylemek için, yetmiyor geçen zaman.

Fânî ömrü, Bâkî yapmak, çaresi var elinde,
Gayet basit formülü, namaz seccadesinde.
 
At kendini bir mescide; zikir eyle hakkıyla,
İbadetin ruhu ihlâs, alınmaz ki o tartıyla.
 
İhlâs için, çok okuyup bilmek gerek, ihlâsla,
Hakîkati haykır, lâkin; hep ölçülü ve insafla.