Güneşi izlemek ne de güzel bir keyiftir.
Doğudan batıya hızla hareket ettiği yanılgısıyla…
Batıdan doğuya hızla akan biz değiliz sanki!
Başı dönen birinin dünya dönüyor demesi ile dünyanın başını döndürdüğü herkes, "güneş dönüyor, işte doğdu, işte batıyor" diyoruz. 
Bir top sahasında sırt üstü yatıp zeminden yukarı doğru bakınca, hızla giden bir top varken, topun değil zeminin bu hızla kaydığı elbette kimsenin aklına gelmezdi...
Her gün ayrı yerden doğurup altı ayda bir başladığı yere dönen güneşi izlemek güzeldir, batıdan doğuya doğru, güneşe doğru koşan bir dünyanın zemininden...

Biraz daha dikkatle baksak, aynı yerden doğmaz güneş, her gün biraz kayarak ancak altı ayda bir aynı yere denk gelir. Kışın kuzey yazın güney yönünde hareket ederek, dokunmadık yer bırakmaz yeryüzünde. Dünyadan az yukarı çıksak güneş hep karşımızda, doğmaz da batmaz da. Yani çıkıp dışarı, ufuktan güneşin doğuşunu izlemek; otobüs durağından yola bakıp giden araçları izlemek gibi, kimse gelip bize; "giden sensin" demedikçe...

İşte her güneşin doğuşu bir ölüm haberi gibi, her haber bizim için adetli, her adet, adet sahibi için virgül, aslında hızla giden biziz. Bir gün biz de başka bir genç için belki de acı bir haber olacağız ve "bir ihtiyar daha gitti" diyecek. Önemsiz bir kalabalığın sıradan bir elemanı olacağız.

Biraz daha dikkatle baksak, aynı yerden ölmez insanlar, her gün biraz kayarak, sarıp sarmalar da alır kucağına ölüm bizi... Dokunmadık kimse bırakmaz yeryüzünde! Ufuktan Güneşin doğuşunu izlemek, ne kadar da benzer, uzaktan insanın ölümünü izlemeye. Biri gelip de; giden onlar değil "yaklaşan sensin" demedikçe...