"Derse geç kaldım senin yüzünden" deyince, "ben şimdi kendimi affedemem ki" dedi. Ve ekledi "her hatamda aynı suçluluk psikolojisi var, kendimi affedemiyorum ve kimseyi de affedemiyorum, ne yapayım? Bundan dolayı da hep mutsuzum..." dedi.

“Kolayı var” dedim; “Hayatında çok mutlu olabilirsin, hiç kımıldamazsan, hiç bir hata da yapmamış olursun! Kimsenin seni affetmesi de gerekmez...”

"Hadi ya, sadece başıma gelenlerde değil, kendi tavırlarımı da affedemiyorum" deyince...
“Kendine hata payı vermeyen başkasına da hata payı veremediği gibi, birinin, başkasını affedememesi, aslında kendini affedememesinden dolayıdır!“

Nietzche der ya; "Biz bir ayıbın kendisinden değil, birinin bunu bilme ihtimalinden dolayı utanırız!"
O “kendini affetme” kısmı, Allah'ın senin iç âleminde tevbeni kabul etmesinin ferahlık yansıması… Elbette bu aşama, yeni imtihanlara kulaç atmak için verilen bir start!

Yüce Mevlâ bizi birbirimize bu duyguyu koruyalım diye memur etmişken, perdenin arkasında, her yaptığımızın kayda alındığı bilinci, yani bir Müslümanın ahlakı; bu ünlü düşünürün bile hayal edemeyeceği bir ahlak seviyesidir...
 
Suçluluk duygusu ancak bu seviyede bir işe yarar ve tevbe kapısını açar!
Yoksa bu bilinçten mahrum biri, ayıbına şahit olan birini yok etme dürtüsü ile cinnetini ikiye katlar...

Demek bir ülkede suç oranını düşürmenin en etkin taktiksel yolu, tevbe bilincinin getirdiği müjdeli hakikatı anlatmaktır.
Demek aldığımız milyarlarca nefesin sonuncusu hariç, her birine affedilme lütfü ihsan edecek kadar bizi seven bir Rabbimiz var.
Demek artık asma yüzünü...
Demek, suçluluk hissi ile yolu Tevbenin kapısına çıkan başarısızlık, elde edilmiş en büyük BAŞARIDIR...