Risale Haber-Haber Merkezi

Tâhirî Mutlu ağabeyin vefat ettiği gece ve vefatından sonraki gün yaşananlar…

Risale-i Nur’un sa­da­kat, hilim ve fe­da­kâr­lık­ta müm­taz talebesi; Bediüzzaman hazretlerinin varis, vekil ve hizmetkârlarından Tâhirî Mutlu ağabeyimizi vefatının 41. yıldönümünde rahmet dualarımızla anıyoruz.

Tâhirî ağabey İstanbul’un Fatih ilçesinin Kocamustafapaşa semtinde bulunan Tevruz apartmanın son katı olan 7. katta hizmet hayatını idame ediyordu. 3 Nisan 1977 tarihinde cumartesiyi pazara bağlayan gece sa­at 03.00’te hiz­met ve me­şak­kat ka­pı­sı­nı ka­pat­tı, üc­ret ve sa­a­det âle­mi­nin ka­pı­sı­nı çal­dı...

Tâhirî Mutlu ağabeyin vefat ettiği gece Tevruz apartmanında yaşananların birinci şahidi, 1972 senesinden itibaren Tâhirî ağabeyimizin hizmetlerini daimi olarak deruhte eden Ekrem Kılıç ağabeydir.

Tâhirî ağabeyin vefat ettiği gece Tevruz apartmanında yaşananları Ağabeyler Anlatıyor kitaplarının yazarı Ömer Özcan sordu, Ekrem Kılıç dakika dakika anlattı...

Tâhirî Mutlu ağabey vefat ettikten sonra Tevruz apartmanında o gece mübarek naşının başında yaşananlar, cenazesinin kaldırılması, cenaze namazının kılınması ve mezarı başında defin anında yaşananlar ise; Ömer Özcan’ın o sırada cebinde taşıdığı not defterine anlık olarak kaydettiği notlarda var. Bu notlar Ekrem Kılıç’ın anlattıkları ile bütünleşince mübarek ağabeyimizin ahiret yolculuğunun anlatımı tamamlanmış oluyor.

***

Tâhirî Mutlu ağabeyin hizmetkârı Ekrem Kılıç anlatıyor: 

Tâhirî Mutlu ağabey ile 1972 senesinden itibaren Tevruz apartmanında beraber kalıyoruz…

Tâhirî Mutlu ağabeyimizin son beş senesinde hizmetinde bulunmuş olan Ekrem Kılıç, el’an aynı sistemle Risale-i Nur hizmetlerine devam etmektedir.

BANA AKŞAMDAN: “SAATİ 03.00’E KUR” DEDİ

Tâhirî ağabeyin vefatı aniden oldu. Her gün, akşamdan gece kalkacağı vakte göre saatini kuruyordu. O gece, (vefat ettiği 3 Nisan 1977 tarihinde cumartesiyi pazara bağlayan gece) saat 03.00’de kalkmayı planlamış. Bana akşamdan: “Saati 03.00’e kur” dedi. Ben de 03.00’e kurdum. O akşam herhangi bir rahatsızlığı yoktu.

O GECE GÖĞSÜNÜN SOL TARAFINDA BAŞLAYAN BİR AĞRI İLE UYANMIŞ

Tâhirî ağabeyin kaldığı odada yatağının ucunda bir masa, orda bir düğme, odasının kapısının iç tarafında da kapı zili vardır. O düğmeye basınca zil çalar, biz acil bir şey vardır diye gelirdik yanına. Çok nadir kullanırdı bu düğmeyi.

Tâhirî ağabey o gece göğsünün sol tarafında başlayan bir ağrı ile uyanmış, kalkmış o zile basmış. O zili ben duymadım, karşı odada kalıyordum. Fakat orta odada Mehmet Ali isminde bir mimar ağabeyimiz kalıyordu, o duymuş zil sesini. Girmiş içeriye, Tâhirî ağabey: “Bana bir bardak su ısıtıver” demiş. Toz bir ilacı vardı, ondan içmiş, Mehmet Ali ağabey odadan çıkmış. Kalp krizi geçiyormuş meğer.

Tâhirî ağabeyin Tevruz apartmanındaki odasının 1/20 ölçekle çizilmiş açılımı. Ekrem Kılıç’ın unutulmasın diye bir mimara çizdirdiği planda Tâhirî ağabeyin yatağı, masası, sobası, abdest aldığı leğen ve musluğu ile diğer eşyaları görülmektedir.

DR. TAHİR BARÇIN EFENDİYİ ÇAĞIR

Biraz sonra bir daha zil çalmış, o zile ben de uyandım. Ben kalkarken, Mehmet Ali ağabey ayakta olduğundan koşmuş girmiş içeriye. Tâhirî ağabey Ekrem’i çağır demiş. Ben hemen içeri girdim, selam verdim. “Ekrem, benim sol tarafımda göğsümde bir ağrı peyda oldu, Dr. Tahir Barçın efendiyi çağır” dedi.

Tahir Barçın ağabey, malum, Emirdağ’da iken Üstad’ın doktoruydu, hükümet tabibiydi Emirdağ’da. Emekli olunca İstanbul’a yerleşmişti. Muayenehanesi vardı, hasta olduğu zaman Tâhirî ağabey ona gider veya çağırırdı. Fakat ben de biliyorum ki, Tahir Barçın ağabey cumartesi günü karşı tarafa, Kadıköy’ün Feneryolu mevkiine taşındı. Bizde ne adresi, ne de telefonu var. “Ağabey o taşındı, telefonu da, adresi de yok” dedim.

HÜSNÜ’YÜ AL DA, GEL

Sonra bana o içtiği toz ilacı göstererek: “Bunu al Hüsnü’ye git, bir tane daha içebilir miyim diye sor, Hüsnü’yü al da gel” dedi. Hüsnü Güzel, Tâhirî ağabeyin torunudur, doktordur. Bir sene evvel göz asistanlığa başlamıştı Cerrahpaşa hastanesinde. Bizim o zamanlarda taksiye falan binmek diye bir âdetimiz yoktu. Benim aklımda yayan gitmek vardı. Hüsnü ağabey Lâleli’de oturuyordu.

HÜSNÜ AĞABEY HEMEN HAZIRLANDI, AYNI TAKSİYE BİNDİK

Ben o ilaç poşetini aldım,  dairenin çıkış kapısının koluna uzandım, bir zil daha çaldı, tekrar odasına girdim. Tâhirî ağabey: “Hüseyin’i al beraber gidin” dedi. Hüseyin Çakırcı ağabey, bizim Tevruz apartmanında üstte, çatının altında kalıyordu. Onun bir Murat arabası vardı. Tahiri ağabey arabayla gidin demek istiyor yani. Hüseyin ağabeyi uyandırdım, çıktık, o zamanlar araçları sokağa bırakamazdın, hep garajlara, otoparklara bırakılırdı, anarşi yüzünden. O da yakınımızdaki açık bir otoparka bırakmış arabasını, fakat her taraf araba dolu, çıkartmak mümkün değil.

Hüseyin ağabey tecrübeli olduğundan taksiye binmek aklına geldi. Bir taksiye bindik, Laleli’ye gittik. Apartmanın zilini çalıyoruz fakat kimse açmıyor. Hüsnü, asistan arkadaşlarıyla kalıyordu. Gecenin yarısı tabi... Neyse Hüseyin ağabeyin cebinde 4-5 tane anahtar varmış, onlardan birisi apartmanın kapısını açtı. Daire kapısının zilini çaldık, kapıya vurduk, arkadaşlarından birisi uyandı. Hüsnü ağabey hemen hazırlandı, aşağıda bekleyen aynı taksiye bindik, Tevruz’a geldik.

TÂHİRÎ AĞABEY ABDEST ALMIŞ, CÜBBESİNİ GİYİYORDU

Biz Tâhirî ağabeyin torunu Dr. Hüsnü Güzel ile içeri girdiğimize; Tahiri ağabeyin abdest alma leğeni içerdedir malum, onda abdest alıyordu. Abdest almış, cübbesini de o mimar Mehmet Ali ağabey giydiriyordu. Çok ağrı yapan bir hastalık olduğu halde Tâhirî ağabeyde hiç hastalık emaresi yoktu. Mehmet Ali odasına çekildi. Biz Hüsnü ağabeyle beraber o ilaçtan bir tane daha içirdik. Aslında hap değil de kâğıt bir poşet içinde beyaz bir toz. Onu saklıyorum ben, hala duruyor.

Tâhirî ağabeyin vefatından yarım saat kadar önce içtiği kâğıt poşet içinde bulunan toz ilaç. Ekrem kılıç hatıra olarak hala saklıyor. Üzerine de yazmış…

SARIĞINI DA BAŞINA KOYDU, SAAT 03.00’DE İBADETE HAZIR VAZİYETE GELDİ

Dr. Hüsnü Güzel ağabey ara sıra: “Dede o ağrı yayılıyor mu?” diye soruyordu. Tâhirî ağabey, önce, “yok yayılmıyor” dedi. Sarığını da başına koydu, ibadete hazır vaziyete geldi. Çünkü saat 03.00’de kalkacak şekilde hazırlığı vardı zaten. Oturdu divandaki yatağına, arkasına bir yastık koyduk.

TAHİRİ AĞABEYDEN ‘HU…’ DİYE BİR NEFES ÇIKTI, HAFİFÇE BAŞI EĞİLDİ

Dr. Hüsnü ağabey tekrar birkaç kere daha ağrının yayılıp yayılmadığını sordu. Bir 15-20 dakika kadar Tahiri ağabeyin karşısında şöyle oturduk biz. Biz yerde, o divandaki yatağında yüz yüze oturuyoruz. En son, “Şimdi ağrı dağılıyor” dedi. Tabi ben dağılsa ne olur, dağılmasa ne olur bilmiyorum.

Hüsnü ağabey hemen kalktı, Tâhirî ağabeyin yanına oturdu, sol eliyle sırtından tuttu, sağ eliyle sol göğsüne elini koydu. Demek ki kalp masajı yapacaktı.  Elini koyar koymaz Tahiri ağabeyden ‘Hu!…’ diye bir nefes çıktı, hafifçe başı eğildi. Hüsnü ağabey yanağına, “Hacı dede! Hacı dede!” diye iki defa vurdu. Bana da: “Hemen koş, bir taksi çağır hastaneye kaldıralım” dedi.

Hemen koşarak çıktım. Ben gittikten sonra Hüsnü ağabey, yan taraftaki odada duran Mehmet Ali ağabeyi, yukarıdan Hüseyin ağabeyi çağırmış, kalp masajı yapmışlar.

GECE YARISI DEĞİL TAKSİ, SİVİL OTOMOBİL BİLE GÖREMEDİM, GERİ DÖNDÜM

Ben koşarak yine aynı taksi durağına gittim. Baktım hiç taksi yok. O zamanlarda anarşi yüzünden millet dışarı çıkamıyordu. Kurtarılmış mahalleler vardı. Sivil otomobil bile görmedim dışarıda. Ben araba bulamayınca tekrar döndüm geriye.

Bizim Tevruz apartmanında 4 numaralı dairede Sadık Bahtiyar diye başka bir mimar ağabey vardı. Aklıma geldi, onun kapısını çaldım. Tabi gecenin saat 03.00’ü, pijamayla kapıyı açtı; “Sadık ağabey, Tâhirî ağabey çok hasta, hemen hastaneye kaldırmamız lazım” dedim ve süratle yukarıya çıkmaya başladım. Sadık ağabey hızla giyinmiş, benimle beraber kapıya yetişti, beraber girdik içeriye.

Biz içeri girince Dr. Hüsnü ağabey: “Ben daha sen giderken anlamıştım, ama her ihtimale karşı taksi çağıralım dedim sana. İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciun...” dedi.  

Cenab-ı Hakkın büyük bir lutfu oldu, ben yalnız olsaydım orada kime ne diyecektim, ne yapacaktım yalnız başıma... Hüsnü ağabeyin hem torunu, hem doktor olması, büyük bir inayet oldu benim için…

NOT: Tâhirî ağabeyin torunu Prof. Dr. Hüsnü Güzel ağabeye de dedesinin vefat ettiği o gece neler yaşandığını sordum. Neredeyse kelimesi kelimesine Ekrem Kılıç’ın anlattıklarını teyid etti. Ömer Özcan.

Tâhirî Mutlu ağabey, odasında bulundurduğu bir çantanın içinde kefenlik kumaşını tutuyordu. Bir kâğıt parçasına: “Bu kumaş hicazdan gelmiş benim kefenliğimdir” diye yazarak kefenin üzerine toplu iğne ile tutturmuştu. Tâhirî ağabey 1968’lerde hacca gittiğinde bu kefenliği Zemzem ile yıkayıp öyle getirmiş. (Bilgileri Ekrem Kılıç vermiştir. Ö. Özcan)

***

Ömer Özcan’ın anlık notlarından Tâhirî Mutlu ağabeyin vefatından sonra yaşananlar:

Tâhirî Mutlu ağabeyin vefat ettiği 1977 senesinde Zonguldak’ta öğretmenlik yapıyordum. 3 Nisan 1977 tarihinde Tâhirî ağabeyin vefat ettiği haberi geldi. Günlerden Pazar… Bir grup kardeşle beraber hemen İstanbul’a hareket ettik… Her zaman olduğu gibi fotoğraf makinem ve not defterim yanımda…   

GE­CE YA­RI­SI BE­YAZ KE­FEN­E SA­RI­LI TÂHİ­RÎ AĞA­BE­Yİ GÖ­RÜN­CE ACZ İÇİN­DE TİT­RE­DİK...

Biz ay­nı gü­nün (Pazar) ge­ce­si sa­at 23.30’da İs­tan­bul’a va­sıl ol­duk. Tah­mi­ni­mi­zin ak­si­ne he­nüz pek kim­se ge­le­me­miş­ti Tev­ruz apartmanına. Ankara’dan Said Öz­de­mir ağa­bey, İz­mir’den Mus­ta­fa Bir­lik ağa­bey ile çok az sa­yı­da ce­ma­at var­dı.

Ge­ce ya­rı­sı te­ras­ta be­yaz ke­fen­le­re sa­rı­lı Tâhi­rî ağa­be­yi gö­rün­ce acz için­de tit­re­dik... Se­ne­ler­ce ölü­mün sır­rı­nı ve ma­hi­ye­tini açık­la­yan ri­sa­le­le­ri ya­zıp neş­re­den bu bü­yük ağa­be­yi­miz, şim­di ay­nı ha­ki­ka­ti hak­kel­ ya­kîn ola­rak ders ve­ri­yor­du...

Mü­ba­rek ağa­be­yi­mi­zin kıb­le­ye gö­re ce­se­di ters kon­muş­tu. Said Öz­de­mir ağa­be­ye ha­tır­la­ttım, kıb­le­ye doğ­ru çe­vir­dik. O ge­ce Tev­ruz apartmanı çok ten­ha idi, sa­baha ka­dar cüz da­ğı­tı­lıp okun­du...

MUSTAFA GÜL AĞA­BEY, T­Hİ­RÎ AĞA­BE­YİN YÜ­ZÜ­NÜ GÖ­RÜN­CE AĞLAMAYA BAŞLADI

Sa­bah­le­yin (Pazartesi) Bay­ram Yük­sel, Hüsnü Bay­ram, Ab­dul­lah Ye­ğin ağa­bey­ler ve Ana­do­lu’dan bir mik­tar daha ce­ma­at gel­di Tevruz apartmanındaki dersane-i nuriyeye. Ha­tim in­di­ril­me­ye de­vam edil­di.

Öğleden önce sa­at 0.11’e doğ­ru Is­par­ta Sav kah­ra­man­la­rın­dan Mus­ta­fa Gül ağa­bey gel­di. Hıç­kı­ra hıç­kı­ra ağ­lı­yor­du. Gül ağabey, Tâ­hi­rî ağa­be­yin yüzü­nü gör­mek is­te­di. Said Öz­de­mir ağa­bey: “Ce­ma­atin önü­nü ala­ma­yız ağa­bey!” de­di­y­se de be­ra­ber­ce aç­tık Tâhirî ağabeyin kefenini. Gül Ağa­bey, Tâ­hi­rî ağa­be­yin yü­zü­nü gö­rün­ce: “Vay mü­ba­rek, vay mü­ba­rek!” di­ye ağ­la­ma­ya de­vam et­ti.

Al­lah’a şük­ret­tim, o mü­ba­rek mü­te­bes­sim yü­zü son de­fa ya­kın­dan gö­re­bil­miş­tim. Said Özdemir ağa­bey ses­li ola­rak bir dua oku­du, her­kes ağ­la­ya­rak “Âmin!” di­ye du­a­ya iş­ti­rak et­ti.

FATİH CAMİİ’NE DOĞRU GİDERKEN…

Öğ­le na­ma­zı­na 1,5 sa­at ka­dar ka­la mü­ba­rek naşı ta­bu­ta ko­yup üze­ri­ne bir bay­rak sere­rek, Tev­ruz Apart­ma­nı’nın ye­din­ci ka­tın­dan aşa­ğı­ya in­dir­dik. Aşa­ğı­da ta­bu­tun üze­ri­ne ayet ya­zı­lı ye­şil bir örtü iğn­ele­dik. Son­ra ta­bu­tu Bay­ram ağa­be­yin hiz­met­te kul­lan­dı­ğı kahverengi renkli Ford steyşın ara­ba­nın ar­ka­sı­na koy­duk. Arabanın şoförü Bayram ağabeyin yıllarca şoförlüğünü yapan Hacı Mehmed ağabeydi. Hacı Mehmed ağabeyler önceden steyşın aracın arka koltuğunu yatırmışlar, tabutun sığacağı şekilde düzenleme yapmışlar. (Hacı Mehmed ağabey bu bilgileri teyid etti. Ö. Özcan)

Fatih Camii’ne doğru giderken, ön­de, şo­fö­rün ya­nın­da Bay­ram Yüksel Ağa­bey ile Tâ­hi­rî ağa­be­yin to­ru­nu Dr. Hüsnü Güzel ağabey var­dı. Ar­ka­da tabu­tun iki ya­nın­da ise, Bayram ağabeyin sonradan bacanağı olacak olan Ömer Rı­za Ak­gün ile be­ra­ber bu­lun­dum el­ham­dü­lil­lah, na­sip ol­muş­tu... (Ö. Rıza ağabey de o anları bize tekrar anlattı. Ö. Özcan)  

FA­TİH CA­Mİİ’NE VAR­DI­ĞI­MIZ­DA GÖZ­LE­Rİ­ME İNA­NA­MA­DIM

Fa­tih Ca­mii’ne var­dı­ğı­mız­da göz­le­ri­me ina­na­ma­dım! Mu­az­zam bir ka­la­ba­lık var­dı camide. Ana­dolu’dan akın akın nur­cu gel­miş­ti, hâlâ da ge­li­yor­du. Ko­ca ca­mi ağ­zı­na ka­dar dol­muş, ce­ma­at dı­şa­rı taş­mış­tı. Yıl­lar­ca bir­bi­ri­ni gö­re­me­yen­ler bu ve­si­ley­le sar­maş do­laş olu­yor­lar­dı...

Ce­na­ze na­ma­zı­nı Os­man De­mir­ci ho­ca kıl­dır­dı. Kı­sa bir ko­nuş­ma­dan son­ra bin­ler­ce par­ma­ğın uç­la­rı üs­tün­de Ey­üp Sul­tan’a doğ­ru ha­re­ket edil­di. Ta­but bir ara cenaze ara­ba­sına kon­du.

Çok iz­di­ham var­dı, na­maz­dan ev­vel­ki, he­le Tev­ruz apartmanındaki sükûnet, ra­hat­lık kay­bol­muş­tu; ta­buta ya­na­şa­ma­dım bi­le. Biz de hız­la gi­dip Ey­üp Kab­ris­ta­nı’na ön­ce­den var­dık. Ka­bir ye­ri Zü­beyir ağa­be­ye çok ya­kın...

DE­FİN İŞİ BİT­TİK­TEN SON­RA HER­KES YE­RE ÇÖ­MEL­Dİ, SUN­GUR AĞA­BEY…

De­fin sı­ra­sın­da ha­fız­lar Kur’an oku­du­lar, sonra Os­man De­mir­ci ho­ca konuş­tu. De­fin işi bit­tik­ten son­ra her­kes ye­re çö­mel­di, Mus­ta­fa Sun­gur Ağa­bey me­ga­fo­nu ala­rak Tâ­hi­rî ağa­bey­le alâ­ka­lı iki ha­tı­ra an­lat­tı. Şöyle:

“Bir gün Üs­tad’ımı­zın ya­nın­dayız. Ders okunuyor:

“Hem insan olan bir insan diyebilir ki: ‘Benim Hâlıkım bu dünyayı bana hane yapmış, güneş benim bir lâmbamdır, yıldızlar benim elektriklerimdir, yeryüzü çiçekli-miçekli halılarla serilmiş benim bir beşiğimdir’ der, Allah'a şükreder.”

“Bu ders oku­nur­ken Üs­tad, Tâ­hi­rî ağa­be­ye dö­ne­rek: ‘Tâ­hi­rî! Sen, böy­le­yim di­ye­bi­lir­sin’ de­mişti.”

Sungur ağabeyin anlattığı Tâhirî ağabeyle alakalı ikinci hatıra:

“Af­yon hap­si­nin (1948) ver­di­ği sı­kın­tı­lar­dan do­la­yı ba­zı kır­gın­lık­lar, ih­ti­lâf­lar be­lir­miş­ti. Çok mü­te­es­sir olan Üs­tad’ımız, Al­lah’a mü­te­vec­ci­hen: ‘Ya Rab! Yok mu be­nim hiç ih­ti­lâf­la­ra girme­yen ta­le­bem?’ di­ye yal­var­mış. Üs­tad bi­ze: ‘İş­te o za­man ba­na Tâ­hi­rî gös­te­ril­di’ de­miş­ti.”

Tâhirî Mutlu ağabeyin cenaze namazını Fatih Camii’nde Osman Demirci hocaefendi kıldırmıştı. Bize de imamın arka solunda bulunmak nasip olmuştu.