Ömer Özcan’ın haberi
RİSALEHABER- 3 Nisan 1977 tarihinde vefat eden Tahiri Mutlu Ağabeyi birebir kendi ifadelerinden, 1943 Denizli hapishanesinde yaşanan bazı hatıralardan arz ediyoruz:

1943 DE­NİZ­Lİ HA­PİSH­ANE­SİNDE İLK GÜN

Ve hap­se gir­dik... İlk işi­miz, ak­şam na­ma­zı­nı kıl­mak ol­du ora­da… Ba­zı kar­deş­ler, sa­bah­tan ak­şa­ma ka­dar ab­des­ti­ni tuta­bi­len­ler kıl­mış­lar­dı. Ol­ma­yan­lar za­ru­ri bek­le­di. Otuz iki ki­şi bi­zi bir ko­ğu­şa ver­di­ler. Bir yer bö­lün­müş ora­da. Hapishane ay­nı ta­y­ya­re bi­çi­min­de... İki ta­ra­fı mev­kuf, ha­fif ce­za; ar­ka­sı, ku­y­ru­ğu ağır ce­za; önü gar­di­yan, mü­dür vs... Biz ora­da âde­ta üst üs­te yat­tık!

Sa­bah­le­yin ezan, na­maz, ez­kâr ola­rak Sa­lât-ı Na­ri­ye, ha­tim… 32 ki­şi­yiz... Her­kes oku­yabil­di­ği ka­dar okur­du... Santral Sab­ri Ho­ca âlim­di, o du­a­sı­nı ya­par­dı...

Bi­zim için, ‘Bun­lar top­lu is­yan ede­cek­ler, şöy­le adam­lar, böy­le adamlar…’ Di­ye aleyhimizde propaganda yap­mış­lar. Mah­pus­lar ba­kı­yor­ bunlar ezan oku­yor­lar, na­maz kı­lı­yor­lar, yi­yor­lar, ya­tı­yor­lar... ‘Bun­lar­dan ne za­rar ge­le­cek!’ diyorlar. Sonra, ‘Biz de Müs­lü­man’ız, biz de na­maz kı­la­lım’ de­me­ye baş­la­dı­lar. Biz ko­ğu­şu­muz­da diz di­ze du­ru­yor­duk. ‘Si­zin oda­nız var mı?’ dedik. ‘Var’ de­di­ler. ‘Biz­de imam çok, siz ha­zır­la­nın, si­ze beş va­kit kıl­dır­sın­lar’ de­dik. On­lar da baş­la­dı­lar el­ham­dü­lil­lah na­maz kıl­ma­ya. ‘Efen­dim, biz Kur’an oku­ya­ca­ğız…’ ‘Bu­yu­run, he­men!’ de­dik. O idam­lık­lar fa­lan ço­ğu be­ra­at et­ti çık­tı bu hal­de elhamdülillâh. Gün­den gü­ne iler­li­yor­du...

Bi­zi ora­ya o za­ma­nın rei­si­cum­hu­ru gön­der­miş. 1943’te, onun plâ­nı var­mış ha­ki­ka­ten... Fa­kat Ce­nab-ı Hakk’ın ina­ye­tiy­le biz gir­dik­ten beş-on gün son­ra ‘Tu­ran­cı­lar’ di­ye bir şey çık­tı, on­lar gir­di, bi­zi unut­tu­lar! Ken­di ken­di­le­ri­ne uğ­raş­ma­ya baş­la­dı­lar...

ÜSTAD MAH­KE­ME­DE: ‘BEN NA­MAZ KI­LA­CA­ĞIM’ DE­Dİ VE ÇIK­TI...

Ni­ha­yet mah­ke­me baş­la­dı... Bi­zi bah­çe­ler­den gö­tü­rü­yor­lar­dı. He­men ad­li­ye­nin önü­ne çı­kı­yo­ruz… Bi­zi He­men içe­ri so­ku­yor­lar­, hal­ka gös­ter­mi­yor­lar­dı, kor­ku­yor­lar­dı. Alt­mış beş ki­şi­yi böy­le iki­şer iki­şer...

Mah­ke­me­de ak­şam na­ma­zı gi­re­li hay­li müd­det ol­du. Hz. Üs­tad ye­rin­den kal­ktı: ‘Ben na­maz kı­la­ca­ğım’ de­di. ‘Efen­dim, ka­za…’ Üstad: ‘Ol­maz!’ de­di, doğ­rul­du ve git­ti. Hâ­kim, mü­ba­şi­re: ‘Git na­maz kıl­dır, ge­tir’ de­di.

Bediüzzaman ve talebelerinin yattığı, 1943 yıllarındaki Denizli Hapishanesi

GECE ÜSTAD’IN KAPISINA GİDER MUHRİK SESİYLE OKUDUĞU EZKÂRI DİNLERDİM

En çok ho­şu­ma gi­den, Hz. Üs­tad ge­ce kal­kar, ez­kâ­rı­nı okur­du. Ha­pish­ane­de ça­tı bir ol­du­ğun­dan, ses ge­lir­di. Üs­tad bi­raz ses­li okur­du. Ben de gi­der­dim ka­pı­nın önü­ne, de­mir kapı­nın önü­ne, ora­da ya­nın­da gi­bi­y­mi­şim gi­bi… Ya­ni ben din­ler­dim! Çok muh­rik bir se­si var­dı, çok fev­ka­lâ­de idi. On­dan çok is­ti­fa­de eder­dim el­ham­dü­lil­lah... (Ömer Özcan, Ağabeyler Anlatıyor-1)

www.RisaleHaber.com