Her zaman gittiğim yolun, trafik sayesinde 15 dakikadan 45 dakikaya çıkması zaten canımı sıkmışken, her zaman ödediğim paranın 18 tl’den 43 tl’ye çıkması, şoför beye dönüp hayretle nedenini sormamı sağladı.

Şoför bey:
“Eskiden sadece gaza basarken yazan taksimetreler, şimdi frene bastığımızda da yazıyor. Yeni gelen uygulamayla hareket ederken işleyen taksimetreler artık beklerken de işlemeye devam ediyor abi… ” dedi.

Yahu dedim, çok insani bir durum bu!
Adam şaşkın şaşkın ” nasıl yani? ” dedi.
Ben aralıksız devam ettim:

Aynen öyle de, ömür sermayesini harcayan insan, bir adım ileri gitse de, yerinde dursa da nabızmetresi işlemiyor mu?

Hep yerinde durup yolculuk yapmasa bile, zaman ile ölçülen ömrü bitirip, taksiden inip aynı kabre girmeyecek mi?

Ömür sermayesi katledilen yol ile değil, zaman ile ölçülüyor ise aynı sermayeyi harcayıp yol gitmemek, görülebilecek manzaralara, varılabilecek bahçelere ve türlü nimetlere hakaret olmaz mı?

Hem diğer bir açıyla, aynı taksimetreye ve uygulamaya uhrevi bakarsak, bir mümin fiilen bir şey yapmazken bile tefekkür ederse, ahiretmetresine yazmaya devam edebiliyor. Yani kazanç bu dünyaya çevrilse hesabı ömürle ödeyip bedelini de buradaki nimetlerin gölgeleriyle alıyoruz, âhirete çevrilince ise aynı kısacık ömür sermayesi, bize ebedi ve nimetlerin asıllarıyla dolu bir bedel ile ödül olabiliyor.

Biri bu dünya için tasarlanmış beden için tasarruf edip, giderken peşinden ” Işıklar içinde yatsın” deniyor ve ışık kabir kapanınca bitiyor, diğeri ise ebediyete için tasarlanmış ruhu için tasarruf edip, giderken peşinden “nurlar içinde yatsın” deniyor ve varlığının gayesi kemal buluyor…

”Işık vücudun ziyası iken, nur varlığın ziyasıdır” diyor, Üstâd (B. S. N) Hz. Dedim. Şaşkınlığı devam ederken, takıldığını tahmin ettiğim tek kelime için; ziya aydınlanmaktır!

Dedim, adam” haklısın abi” dedi. Baya aydınlanmış gibi duruyordu, halen taksimetreyi kapatmamıştı.

Adama 45 lira verip ayrılırken, bu yazı da bana 2 liraya mal oldu