Öncelikle kendime ait şahsi bir halimi izah etmek isterim. Risale-i Nur'ları ilk okumamdan itibaren bugüne kadar Bediüzzaman, Bediüzzaman Said Nursi veya akademik yazılarda yazıldığı gibi Nursi demek ruhuma hep ağır gelmiştir. Bu durum yetiştiğim ortamda büyüklere ismiyle hitap edilmemesinin bir edep ölçüsü olarak görülmesinin sonucu da olabilir. Bu nedenle Üstad dediğimde kimden bahsettiğim arkadaşlarım tarafından yakinen bilinir.

Barla Lahikası okumalarında, talebelerinin Üstada hitaplarını görünce hayran olmamak mümkün değil. Aziz Üstadım, Muhterem Üstadım, Sevgili Üstadım gibi hitaplar talebelerinin Üstada saygılarını, hayranlıklarını ve minnettarlıklarını ifade etmesi açısından insanda çok yüksek ve ulvi hisler uyandırmaktadır. Ama Üstada yönelik su-i kasdı dahi kendisine yapılmış şekilde görecek kadar Üstadında fani olmuş Hafız Ali’nin ‘Efendim’ şeklindeki hitabının içimi titrettiğini söylemek isterim.

Aman Ya Rabbi!

Bu ne saf, ne temiz, ne içten bir hitaptır. Doğrusu bu hitap içinde pek çok hitap bulmak mümkün. Bu hitaba bakınca adeta Hafız Ali’nin ‘Üstadım;  senin benim nezdimdeki makamını, senin üzerimdeki hakkıma mukabil gelecek ve belli edecek ve sana olan sevgimi izah edecek bir hitap şekli bulamıyorum. Ben seni kendime Efendi olarak kabul ediyorum. Ben kendimi sana ve senin öngördüğün hizmete veriyorum.’ dediğini duyar gibi oldum. Tabiî ki  bunlar tamamen şahsi hislerimi ifade etmekte. Eminim ki Risale-i Nur okuyucuları bu konuda çok daha güzel ve ulvi hisler taşımakta ve hissetmektedirler. Hafız Ali’nin hissiyatı onlarda çok daha güzel tezahür ettiğine inancım tamdır.

Bu yazıyı yazmaya sevk eden hissiyatımı paylaşmak isterim. Özellikle Üstadın kendinden ziyade Risale-i Nurları ve Nur Talebelerinin şahs-i manevisini öne çıkaran yaklaşımı hepimizin malumudur. Esas itibariyle hizmet metodu olarak külli tahribatlar karşısında bir kimsenin ne kadar harika olursa olsun tek başına mukabele etmesi mümkün değildir. Asrın idrakine uygun olarak böyle bir hizmetin bir kişi tarafından değil binlerden müteşekkil bir BİR tarafından yürütülmesi zaruridir ve bu çağdaş bir metottur. Ancak İman ve Kur’an hizmetinin yürütülmesi için zorunlu olan bu metodoloji asla ama asla bu hizmetin banisini küçültmez. Hatta daha da büyütür ve daha çok sevilmesini gerektirir.

Bu nedenle Nurun ilk muhatapları olan Isparta Kahramanlarının Üstada bakışlarını anlamak ve hissiyatlarına ortak olmaya kendi adıma çok önem atfetmekteyim. Mehmet Feyzi gibi harika hallere mazhar olan bir büyük bir şahsiyetin dahi arkadaşlıklarına teşvik edildiği Isparta Kahramanlarının bu konudaki düşünce ve hissiyatlarının ihmal edilmemesi gerekir. Bu hissiyat ve fikirleri anlama adına Barla Lahikasının temel kaynak olduğu açıktır.

Şüphesiz Barla Lahikası çok büyük hakikatler içermekte ve isteklilerin istifadesindedir. Ancak bunu anlamak ve anlatmak hususunda yetersizliğim de ortadadır. Bu nedenle istidat ehli müminlerin burada mevcut hazineleri çıkararak Ehl-i İmanla paylaşmasını ümitle beklemekteyim. Benim burada yapmaya çalıştığım sadece hitaplardaki hissiyatlarımı paylaşmaktır.

Risale-i Nur esaslı bir düşüncenin herkese ve her şeye mana-yı harfiyle bakması alınan eğitimin zorunlu bir sonucudur. Bu nedenle sevgilerinde asla ifrat olamaz. Madem Allah için ve Allah’ın rızasını kazanmak adına seveceğiz o zaman ne kadar da seversek azdır.  Madem manayı harfiyle seviyoruz Üstada olan sevgimiz Allah’a ve Resulüne olan sevgimizi ziyadeleştirme adınadır. Alabildiğine Üstadı sevelim. Bizim sevgimizin büyüklüğünü eleştirenler aslında kendilerinin sevgilerinin küçüklüğünü ve yetersizliğini eleştirmektedir.

Not: Eskiden beri yazılarına hayran olduğum Ümit Şimşek’in Barla Lahikasına bakışımı derinleştiren yazılarından dolayı teşekkür etmeyi bir borç bilirim. (D.Ö)