Allah, İnsanı yokluktan, varlık âlemine getirerek sevmiş. Ta evvelinden ruh, ceset üniformasını giymeden sevmiş, Gözünü açtığında, annesini babasını etrafında pervane ederek sevmiş. Sütüyle sevmiş, balıyla sevmiş. Nebatatı, hayvanatı, tüm yeryüzünü, hizmetine vererek sevmiş. Güneş’i, yıldızı, yağmuru bulutu, onun için koşturarak sevmiş. Gecesiyle sevmiş, gündüzü ile sevmiş. Çiçek, çiçek sevmiş, dalıyla yaprağıyla, meyvesi ile sevmiş. Tabaktaki rızıkla sevmiş, pınarıyla sevmiş, çınarıyla sevmiş. Sevmişte sevmiş…
Sevmeyi Allah’tan öğrenmeli. Önce sevmiş, sonra beklemiş, peşine sabretmiş. Envai çeşit nimet vererek sevmiş. Aslında kulunun lehine olacak, şükrü beklemiş, Kendisine, kulluk görmeyince, pişman olur geri döner diye sabretmiş. Bizim lehimize olan, şükür gerektiren vasıf.

Tüm sıkıntılarımızın kaynağı, Allah’ı layıkıyla sevmediğimizdir. İtiraz sesleri işitiyorum. Elbette seviyoruz. Ama sevgimizin eli ayağı sakat; sevgimiz arızalı. Sevgimiz içimizi yakmıyor. Sevgimiz bizi yanlışlarımızdan alıkoymuyor. Sevgimiz ırkçılığa, bölücülüğe engel olmuyor. Kusur arıyoruz, sadece tenkit ediyoruz, kardeşimizin başarısı ile mutlu olmuyoruz. Acilen Allah’ı sevmeye, özrü kusuru olmayan sevgiyle sevmeye, öyle muhtacız ki. Üstelik arızalı sevgimiz, arızalarımızı görmemize bile engel.

Başta Kâinatın nuru, Hz. Muhammed (s.a.v.) devasa yüreğine yakışır, aklın hayalin almayacağı bir şekilde sevmiş. Tüm peygamberler, sahabeler, Allah dostları, tüm zerreleri ile en sevgiliyi, razı edecek şekilde sevmişler. Özellikle ihlâs düsturlarını ve uhuvvet reçetesini, yarım yamalak faydalandığımız, tam hayatımıza geçiremediğimiz Bediüzzaman, Rabbini nasıl sevmiş. Deliler gibi okuyarak, aklın sınırlarını zorlayan, tefekkürü ile sevmiş. Cephede sevmiş, esarette sevmiş. “Milletimin imanını, selamette görürsem…” demiş, sevmiş. Hücrelerde sevmiş; aç sevmiş, susuz sevmiş. Zehirlediklerinde sevmiş, sürülürken sevmiş, yersiz yurtsuz kalırken sevmiş. Dağ başlarında, bir çınar tepesinde, gündüzde, gecede, ayazda sobasız, yorgansız sevmiş. İhanete uğrarken sevmiş. Ruhu donduracak, asıl ayaz olan, kini, nefreti, kardeşine dava arkadaşına kullanmayarak sevmiş. Allah’ı herkese hakkını helal ederek sevmiş.

Vakit geç olmadan, Allah’ı sevmeli. O’ gerçekten sevilirse, yaralarımız iyileşecek. İçerinin dışarının ihaneti bitecek. Seversek, kolumuz kanadımız kalkacak. Başımız dikilerek, şerefli geçmişimize layık olacağız. Seversek, sema alkışlayacak, atomlar alkışlayacak. Biz gerçek seversek, yeryüzünde Rabbimizi tanıyanlar çoğalacak, kan akmayacak, aç kalmayacak. Gerçek seversek, oğullarımız - kızlarımız örnek alacak. Gerçek seversek, kayıtsız şartsız kardeş olacağız. Gerçek seversek, tenkide kulak verip; tenkitten kaçınacağız. Gerçek seversek, milletin kürsüsünde, millete hizmette, dil hakaret etmeden, gönül yaralamadan; hak ve hakikati haykıracak.

Gerçek seversek, hangi görüş ve inanışta olursa olsun, yapılan doğru şeyi ve hizmeti alkışlar, kendi elimizden çıkmış gibi, mutlu olurduk. Gerçek seversek, Allah, kâfiri bile son nefesine kadar sabırla bekleyip, nimetlendirme ve rızıklandırmaya devam ettiği gibi, bizde aramızda ne olursa olsun selamımızı, muhabbetimizi devam ettirir, şeytanı memnun etmekten kaçınırdık.

Gerçekten sevseydik, Ölüm var der, her düşmanlık duygusunun gırtlağını sıkardık.

Gerçekten sevseydik, sen gelme demez, keşke gelseydin der; kapıları sonuna kadar açardık.

Hangi sevilen, gerçek olmayan sevgiyi kabul etmiş ki? Hangi gönül, samimi olmayan sözle fethedilmiş ki? Hangi el, başka niyetle uzanınca güven vermiş ki? Hangi tebessüm, samimi gülümseme kadar rahatlatmış ki? Allah, aklımızdan kalbimizden çıkanı samimi etsin. Allah, başta kendini, sonra birbirimizi samimi sevdirsin. Her zaman olduğu gibi, özellikle bu aralar Allah’ı gerçek sevmeğe, her yönden sıkıntılarımız gösteriyor.

Başımıza taş yağmıyorsa, gerçek sevenler olduğu içindir.