İnsan zihninde kelimeler gezer kalpte hisler akar. Damarlardaki kan misalidir bu akış; kan temizse insan sağlıklıdır kirli ise beden hastadır; manevi bünye de bundan farklı değil.

Fabrikaların kirli atıkları ile kirlenen nehirler insan içindeki kirli akışın dışa yansıması değil midir? O su ile sulanan tarla mahsulü sadra şifa olur mu? Hastaneler çoğalır, psikiyatrik vakalar artar, yüksek binalarda oturmak, lüks arabalara binmek keyif vermez olur! Zevkin zevki yoktur sadece görüntüsü vardır, paylaş çılgınlığıyla akar sosyal medya…

Önce zihinler zehirlendi sonra mideler, kalpler ve akıllar! Sıralama böyle olmasa da bileşik kaplar gibi hepsi de zehirlendi, haramiler çoğaldı haramiyet yaygınlaştı, umumileşti. Böyle umumileşmede edep ne gezer, hayâ ne arar; neyin tadı kalır, neyin zevki?

Daha çok hastane daha çok yol daha çok avm! Ne çare ki akış kirli! Oyuncakları çoğaltmak ayartı ve uyutmadan başka nedir? Akıllı telefonlar sağ olsun mu? Gece yarısı almak için kuyruğa girmek neyin uyurgezerliği?

Birkaç asır öncesine dayanan kirli akış, daha doğrusu kirliliğin çoğalması şehirlerimizi ne hale getirdi, sokakları ne duruma düşürdü, insanı neye indirgedi; duyuyoruz, görüyoruz, yaşıyoruz! Düşüşü bile fark etmeyecek derekeye indik.

Oyuncak bulduk diye seviniyor, oyuncak elimizden alındı diye ağlıyoruz; insan olma kemali bu mu? Selin üstünde çöp misali akıyor, idrakin derinliğine inemiyoruz; nasıl ineceğiz ki bu hale razıyız!

Çöplüğün kokusuna alışmış olan gül kokusundan rahatsız olur, gülcüden de. Dünya rahatsızların dünyası; çöpsüz yapamıyorlar!

Kaç devir geçti kaç akış yaşandı böyle; ibret aklını kullananlar için, hikmet kalbi diriler için! Kıyamet ne zaman kopar; insanlık akşından hikmet dersler çıkarmayan, çöplüğe razı olanlar için kıyamet kopmuştur!

Zihni akış, kalbi seyir, akli bakış güle güzelliğe doğru ise her an bahar dirilişi, her an muştudur; cennet uzak değil yakının yakınıdır vesselam.