Yeni insan tanımak yeni alem keşfetmek gibi bir şey. Tanımak için uzun konuşmalar, fikri tartışmalar, zevkli müzakereler yapmak şart değil. İlk karşılaşma, ilk görüşme yeterli bu keşfedici tanışma için. Hani derler ya; birini tanımak için beraber yolculuk etmeli, yemek yemeli, alışveriş yapmalı!

Elan doğrudur. Şüphe edilen durumlar içindir tüm bunlar. Kalbe karşılık kalp gelmişse şüphe edilecek bir şey yoktur. Böyleleri yolculuk da yapsa, yemek de yese, alışverişte de bulunsalar değişen teferruatla ilgili şeylerdedir. 

Aşina ruhların beden olarak da karşılaşmasıdır yaşanılan. Bir yerlerde tanışıklık tamamlanmış sıra onun suretlere dökülmesine kalmış, o da gerçekleşmiştir. Yolculuk şimdi başlıyordur; bu yolculukta yemek de yenir alışveriş de yapılır!

Bilmem her insanın böyle ruhdaşı var mıdır? Varsa da herkes kolay bulabilir mi ruh ikizini?

Şems olanın Mevlana'sını, Mevlana olanın Şems'ini bulması kolay değildir. İkisinin birbirini bulması ilerleyen yaşlarda olmuştur ve bu buluşma hazin bitmiştir.

Bu uç bir örnektir. Normal seyir edenler böyle olacak değildir. Kendini karşı aynada seyretmek, eksiğini kusurunu bilmek, güzel yönlerini görmek; dostüstü yakınlık, mutluluk üstü huzurdur.

Yine de eksik bir karşılaşma, noksan bir bütünleşmedir yaşanılan. Asıl bütüncül buluşma, tamamlayıcı karşılaşma, mihverine oturan sonuç; hakikat miracina çıkmakla mümkün olur.

İnsanın önünde böyle bir yol ve yolda yarenlik eden yoldaşları vardır. Bu yolda yürümenin başka bir yolu da yoktur! 
Ekmel Rehbere eriştiren yarenlerle yürünülen yol; ne güzel bir yoldur ve yolun sonu hakikat miracina çıkmaktır. Kalabalıklardan sıyrılmak, kesretten kopmak, zihni ve kalbi tasfiye, nefsi tezkiye sonucu erişilir.

Her günde keşfedici tanış adımlar atabilmeli hakikat yolcusu. İki gün eşit değildir zira. Ziyaretler, seyahatler bu anlam yükü ile yüklenmeli değil midir?