Semadan arza inen o kudsî haber,
Sidreye kadar Cibrîlle beraber…
Resûlün mi’râca çıktığı gece,
Âyetler okundu hep hece hece.
***
Melekler  sâf sâf olmuş durmuş divana,
Bütün gözler muntazırdır o ana.
Yer gururlu, gökler sevinçten ağlar,
Nur hilâl olmuş semadan çağlar.
***
Yetmiş bin perde arkasında O Sultan-ı Ezel,
Hem neticesi, hem meyvesi düşünülmüştü evvel.
O Zât-ı Kibriya eliyle defineler sundu beşere
Âlemler hesabına verilmişti Zât-ı Ahmediyeye.
***
İmanın rükünlerini göz ile görmüş,
Kâinatı ve tüm mevcûdatı sevindirmiş.
Melekleri, Cenneti, ahreti, Zât-ı  Zülcelâli…
Mü’minlere gösterdi  rü’yet-i Cemâli
***
Mi’râc ile anladı  insan,  nazdar sevgili olduğunu,
İdrakıyla  nasıl bir rahmet hazinesi bulduğunu.
Gördü  bâkî  âlemdeki  garip şuunatını,
Okudu  tefekkür ile tüm yazılı mektubatını.
***
Semâ  kapıları yol verdi O’na,
Canım kurban olsun nurlu  yoluna.
Gök ehli alkışladı kutlu mi’râcını,
Beşere sundu en müessir  îlâcını
***
Namazlar mi’râç olsun cümle ehl-i kıbleye,
Rahmet Nebîsinden  ümmetine  sonsuz hediye.
Ruh ve tefekkür ikliminde yükselsin akl-ı selim,
Gözünü  kapayan mânevî körler, netice elim!