Çocuklarımıza karşı davranışlarımızda şefkat ile duygusallığı birbirine karıştırmayalım. Şefkat karşılıksız sevgidir. Çocukların en az anne sütüne ihtiyaç duyduğu kadar şefkate de ihtiyaçları vardır. Şefkatten yoksun büyüyen çocukların ileride etrafına karşı merhametsiz davranmaları ihtimali her zaman mevcuttur.

Dozunda şefkat, her zaman çocuğa kendine güven ve özgür davranış becerisi kazandırır. Duygusal davranış ise, çocuğu şımartır, anne-babaya bağımlı hale getirir. Bazen şahit oluyoruz ki aynı ailede, aynı eğitimi almalarına rağmen, çocuklar farklı davranışlar gösterebiliyorlar?  Hatta ikizler bile farklı oluyorlar. Her çocuk bir olmadığına göre, verilecek terbiye ve eğitim de kabiliyetleri doğrultusunda olmalıdır.

Peki, ilgi nasıl olmalıdır? Anne ve babalar, kendi çocukluklarında yaşadıkları tecrübelere dayanarak, çocukları için en önemli besinin “sevgi” ve “sevecenlik” olduğunu bilerek, onlara karşı ilgiyi ve dengede adaletli bir şekilde davranarak göstermelidirler. Çocuklar, anne ve babanın varsa farklı davranışlarını kolayca fark ederler, o ölçüde de yargılarlar.

Çocuklardaki yaradılıştan gelen bütün duygular hep iyiliğe meyillidir. Hiçbir çocuk annesinden potansiyel suçlu olarak doğmamaktadır. Onu, suçlu hale getiren biri varsa, o da ailesi ve çevresi tarafından aldığı yanlış eğitimdir.  Unutmamak gerekir ki, edinilen her kötü alışkanlık, sonradan geliştirilebilecek iyi alışkanlıklara birer engeldir. Onun için anne ve baba olarak çocuklarda görülebilecek yanlış alışkanlıkların oluşmasına müsaade etmemek gerekir. Çünkü edinilen yanlış alışkanlıkların doğru kişiliğin oluşmasına mani olduğunu unutmayalım.

Tek çocuk sahibi aileler, çocuklarına gösterdikleri aşırı hassasiyet sebebiyle çocuklarının eğitimlerinde bariz hatalar yapabiliyorlar. Çocuklarına bir prens veya bir veliaht gibi davranmaları, aslında onlara yaptıkları en büyük haksızlıktır.
Aşırı dozda verilen ilacın zehir etkisi yaptığı gibi, aşırı şefkat ve ilgi de çocuğun ruhsal gelişimine olumsuz etkiler.

İnsanlar, iyi “anne – baba” olacağım derken, bazen çocuklarına hizmetçi olma yanlışlığına düşebiliyorlar. Kendi çocuğunun isteklerine hizmetçi olma yerine, ona sorumlu davranmayı ve aile sevgisini öğretmeleri hem daha kolaydır, hem de çocuk için daha faydalıdır.

Çocuk, anne ve babayı ne kadar çok severse, onlara karşı o kadar itaat etme duygusu ön plana çıkar, buna kendini mecbur hisseder ve onu görev olarak telâkki eder. Zira sevdiğimiz insana, korktuğumuz insandan daha çok itaat ederiz.