Geçti geçmez dediğim zaman
Hüzünlü lezzetler bırakıp gitti.
Oh!...Ne güzel dediğimiz an,
Maziye kaybolup, terketti gitti.

Ebu Zer, yanlızlığı...Gibidir yürek,
Kimseye bağlanma, vurur darbeyi.
Bilirim yâran da ALLAH"tır ancak,
Dualı dillere sığınmak gerek.

Eski bir sestir... Özlem sızılı,
Niyetin bedeli, gaybda yazılı,
Zamanın sesine kulak ver amma,
Ahenkli geçmişe şükürler gerek.

Susmasın sesleri, vicdanın-hakkın,
Konuşsun merhamet, safi niyetler,
Huzurun bendesi, kölesi kimdir?
Yürüsün atiye...Muştular gerek.

Sararmış resimler, silinmiş sözler,
Yoruldu bedenim, gençliği özler.
Ebede giderken, gafletim önde,
Mazeret nefsimdir, oluyor perde.

Anılar eskidi...Objeler rafta,
Hüzün kalbimde, tövbeler lâfta,
Duayla, kullukla olayım safta,
Ahenkli melodi, çınlar kulakta.

***

Bu fâni insanı ebede namzet eden ve ezelî ve ebedî bir Zâta muhatap...

Şu hadsiz kâinatı şenlendiren, bilmüşahede, rahmettir. ve bu karanlıklı mevcudatı ışıklandıran, bilbedâhe, yine rahmettir. ve bu hadsiz ihtiyacat içinde yuvarlanan mahlûkatı terbiye eden, bilbedâhe, yine rahmettir. ve bir ağacın bütün heyetiyle meyvesine müteveccih olduğu gibi, bütün kâinatı insana müteveccih eden ve her tarafta ona baktıran ve muavenetine koşturan, bilbedâhe, rahmettir. ve bu hadsiz fezâyı ve boş ve hâli âlemi dolduran, nurlandıran ve şenlendiren, bilmüşahede, rahmettir. ve bu fâni insanı ebede namzet eden ve ezelî ve ebedî bir Zâta muhatap ve dost yapan, bilbedâhe, rahmettir.

Ey insan! Madem rahmet böyle kuvvetli ve cazibedar ve sevimli ve medetkâr bir hakikat-i mahbubedir. Bismillâhirrahmânirrahîm de, o hakikate yapış ve vahşet-i mutlakadan ve hadsiz ihtiyâcâtın elemlerinden kurtul. ve o Sultan-ı Ezel ve Ebedin tahtına yanaş ve o rahmetin şefkatiyle, şefaatiyle ve şuââtıyla o Sultana muhatap ve halil ve dost ol. (On Dördüncü Lem'a | İkinci Makam)